حکمت او در شبی چون پر زاغ

کودکی را می‌فرستد با چراغ

غم مخور کاتش ز روغن در چراغ

دوده‌ای پیداکند چون پر زاغ

آن وزیر آمد دلی پر درد و داغ

هر یکی را داد دری شب چراغ

همچو مشکاتی شد از دودم دماغ

شمع خلدی تا که از دود چراغ

روی او در گیسوی چون پر زاغ

همچو خورشیدی همه چشم و چراغ

ره بسر بر پیش ازان ای بی دماغ

کز چنان بادت فرو میرد چراغ

نرگس تر طشت زرین بر دماغ

چشم بگشاده خوشی بر روی باغ

چون شنیدند این سخن مرغان باغ

شد جهان بر چشمشان چون پر زاغ

قوس او با زاغ همچون پر زاغ

هر نفس صد باز صید او براغ

گر چو ثوری بایدت در دل چراغ

طالع ثوری برون کن از دماغ

تا که آن دختر برون آمد به باغ

همچنان کآید به شب چارم چراغ

گفت بلبل من دگر نایم بباغ

زانکه دارم دل ز جور او بداغ

ناله از طنازی او دل بداغ

ارغوان خون در جگر در صحن باغ

صبحگاهی بد که آمد سوی باغ

دل ز دست بلبل مسکین بداغ

آمدند آنجا همه مرغان باغ

با دل پر درد و با جان بداغ

نیک نبود گر کشی از دم چراغ

ره مده دود چراغ اندر دماغ

هفت اختر را برون کن ازدماغ

از دوعالم کن تو جان و دل فراغ

عطسهء‌‌ آمد ورا، سوی دماغ

گفت او الحمدللّه از فراغ

هست دنیا جای مرگ و دردو داغ

گر تو مردی زود گیری زو فراغ

یک شبی تاریک همچو پر زاغ

دید عالم را پر از نور چراغ