گفت احمد مر ورا که راستی

راست گفتی گرچه کار افزاستی

ای ستیره هیچ تو بر خاستی

خویشتن را بهر کور آراستی

کز برای من بپوشان راستی

بر فزون بنما و منما کاستی

گر طمع در آینه بر خاستی

در نفاق آن آینه چون ماستی

گر چنان گشتی که استا خواستی

خویش را و خویش را آراستی

با کی خفتی وز چه پهلو خاستی

که چنین پر جوش چون دریا‌ستی

گفت مهمان در چه سوداهاستی

پای‌مردا مست و خوش بر خاستی

هر چه از دونان به منّت خواستی

در تن افزودی و از جان کاستی

آخرای دل تا یکی کم کاستی

بشنو از دیوانه این راستی

بامداد از خواب چون برخاستی

همچو زرین لعبتش آراستی

بزمگاهی چون بهشت آراستی

مطربان حور پیکر خواستی

بی مدد آن را به زه آراستی

بانگ زه از گوشه ها برخاستی

چون تو از هستی خود برخاستی

در ص فایی صرف بزم آراستی

نزد هر کو عاقل و داناستی

از کجی بهتر نباشد راستی

عین هم چبود تو خود دریاستی

وه چه دریایم توفان زاستی

بر تن خود چون سلاح آراستی

وز سر نفس و هوا برخاستی

خوی گل از جزء آن پیداستی

طبع جزء از طبع کل برپاستی

آبشان از اشک چشم ماستی

شیره ی جانهایشان حلواستی

تو برید کاروان ماستی

هم بکار و بارشان داناستی

رغبت هم کاسه رغبت زاستی

اندرین پنهان در آن پیداستی