ز جور دل که هیچ کس مباد چنین

سرم مباد گرم سررسید بر بالین

از آن که می دهد از اجتماع یاران باد

نمی توانم برداشت دیده از پروین

چو طفل مکتب هر صبح از سیه روزی

[...]

مسافری ست قلم کز معانی شیرین

برد ز هند دواتم شکر به جانب چین

قلم ز فیض بیانم چو شاخ گل تازه

ورق ز معنی شعرم چو برگ گل رنگین

به پیش صفحه ی نظمم رقوم نسخه ی سحر

[...]

زهی ز نرگس خوش سرمه آهوی مشکین

ز طاق بندی ابرو نگارخانه چین

به خوش قماشی ساعد طلای دست افشار

ز بوسه های شکرریز غیرت شیرین

گل سر سبد آسمان که خورشیدست

[...]

رسید مژده که آمد پناه دولت و دین

خدیو مملکت علم و فضل صدرالدین

فلک جناب ملک قدر عرش رتبه که هست

به علم و دانش رنگین به رای و فکر متین

قبول علم و عمل را سبک چو آیینه

[...]

نیافت سوز من از چرب نرمیت تسکین

فزاید آتش سودای شمع را تدهین

نهان به پردهٔ تمکین بود ترا شوخی

به رنگ معنی برجسته در کلام متین

چو داغ لالهٔ نشکفته ام ز کثرت غم

[...]

چو خاستی پی رفتن زجا، کدام زمین

که از سرشک دو چشمم نگشته آب نشین؟

به پیش هر که رود روی تازه ای دارد

کسی که نیست چو آیینه بر جبینش چین

وصال دختر رز جستن است دور از عقل

[...]

به‌کنج ابروی دلدار خال فتنه کمین

سیاهپوش سیه خانه‌ای‌ست گوشه‌نشین

چو سایه‌، جذبهٔ خورشید او سراپایم‌،

چنان ربود که نگذاشت سجده‌ام به جبین

سراغ مردمک از چشم ما مگیر و مپرس

[...]

شکست حادثه بر ما نیافت دست‌ کمین

نرفت دامن عریان تنی به غارت چین

صفای دل نکشد خجلت گرانی جسم

به‌آب‌ِ آینه ، مشکل نمد شود سنگین

کدام ذره‌ که خورشید نیست در بغلش

[...]

ز بدو حال ز مردم طمع بریدستم

که صعوه را نکند طعمه همت شاهین

به قرص سفرهٔ خود راضیم ز گندم و جو

به صید بازوی خود قانعم ز غث و سمین

به راغ و باغ گذرکرد ابر فروردین

شراره ریخت بر آن و ستاره ریخت براین

از آن شراره همه راغ گشت پر لاله

وزین ستاره همه باغ‌گشت پر نسرین

چمن از آن شده پرنور وادی ایمن

[...]

دو سال تلخ نشاند شراب را در خم

که عیش دلشده‌ای زود می‌شود شیرین

چه گنج‌ها که نهد زیر خاک تا روزی

به التفات وی از مسکنت رهد مسکین

سزد بگرید گردون اگر به حال زمین

زبعد خسرو اسلام شاه ناصر دین

میر ملوک جهان شهریار ذوالقرنین

گه قرنهایش نیاید یکی به دهر قرین

دریغ و حیف از آن خلق خوب و کریم

[...]

روانه گشت به سوی خرابه آن بی دین

گذارد در بر آن طفل، آن طبق به زمین

سلام کرد به آن مقتدای اهل یقین

پس از سلام بگفت ای سلاله یاسین

نمود چهره زن خون گلوی او رنگین

زبان حال کشید از جگر ترانه چنین

ز خاک بستر و خشمت و خرابه‌ام بالین

عجب یتیم نوازی کند یزید لعین

که شد ز خون سرم روی و موی من رنگین

روانه شد ز سرم همچو سیل خون به زمین

به پیش دیده من آن ستمگر کونین

بزد به چوب ستم بر لب و دهان حسین

بود مقدمه آن قوه را به شیون و شین

شهید راه خدا حضرت امام حسین

که من یکی ملکم از گروه کروبین

نکرده‌ام ز فلک تاکنون گذر به زمین