نه کس دید کان آب را ره کجاست

نه سیر آمد از خوردنش هر که خواست

چنین گفت کآن جای سیمرغ راست

که بر خیل مرغان همه پادشاست

خدنگ از کمان پهلوان کرد راست

از آن مرغ چندی بیفکند خواست

از آن کوه ملاح بگذشت خواست

سپهدار گفت این شتابت چراست

گر آرید پیشم یکی را رواست

که تاوی خورد زین کجا خورد ماست

جهان پهلوان را ز هر سو که خواست

همی گشت زینگونه سه سال راست

به گنج نیاکان نهاد آنچه خواست

از آن پس برآسود یک ماه راست

جهان گر کنی زیر و بر چپ‌ و راست

ز بخشش فزونی ندانی به کاست

که گنج و سلیح و سپاهت کجاست

اگر دختر شهریارت هواست

زمان گفت ندهم که او مرمراست

اگر وی زمان خواهد از من رواست

بهین جای هر جا که باشم مراست

کجا گور و دشتست و آب و گیاست

همان بود کاختر شمر گفت راست

ز بهرش سبک خلعت و یاره خواست

بپرسید گرشاسب از راه راست

چه دانستی این وآگهیت از کجاست

بگفت این و خفتان و مغفر بخواست

بزد کوس و صف سپه کرد راست

ز گرشاسب پرسید گفتا کجاست

دهیدم ازو مژده گر با شماست

خدای جهان گفت آن را سزاست

که دانا و بر نیک و بد پادشاست

بدان کشتگان مویه بد چپ و راست

چو دیدند لشکر دگر مویه خاست

به مهرش دل پهلوان گشت راست

ز مادرش در حال وی را بخواست

چنین گفت کاین کردی از راه راست

که از کاردانان و شاهان سزاست

سپهبد مرورا به کشتی نشاست

به کین جستن دیو خفتان بخواست