احمقان سرور شدستند و ز بیم

عاقلان سرها کشیده در گلیم

تا شود زفت و نماید آن عظیم

چون در آید سوی محفل در حطیم

کون می‌گوید بیا من خوش‌پیم

وآن فسادش گفته رو من لا شی‌ام

هست موسی پیش قبطی بس ذمیم

هست هامان پیش سبطی بس رجیم

حد من این بود کردم من لئیم

زان سوی حد را نقی کن ای کریم

عقل را گر اره‌ای سازد دو نیم

هم‌چو زر باشد در آتش او بسیم

بود قبطی جنس فرعون ذمیم

بود سبطی جنس موسی کلیم

چون بدیدند از وی آن امر عظیم

پس مقر گشتند آن میران ز بیم

بر تو می‌ننهیم منت ای کریم

لیک شرح عزت تست ای ندیم

من همی‌بینم جهان را پر نعیم

آبها از چشمه‌ها جوشان مقیم

اهدنا گفتی صراط مستقیم

دست تو بگرفت و بردت تا نعیم

آدمی را هست حس تن سقیم

لیک در باطن یکی خلقی عظیم

گفت او را هین بپر اندر پیم

گفت رو رو من حریف تو نیم

آن شنیدستی که الملک عقیم

قطع خویشی کرد ملکت‌جو ز بیم

وز حسودی بازشان خر ای کریم

تا نباشند از حسد دیو رجیم

در دمی از صور یک بانگ عظیم

پر شود محشر خلایق از رمیم

گر طبانجه می‌زنم من بر یتیم

ور دهد حلوا به دستش آن حلیم

جان کی باشد کش گزینم بر کریم

کیک چه بود که بسوزم زو گلیم

جز که صاحب خوان درویشی لئیم

ظن بد کم بر به رزاق کریم

آن ز عشق جان دوید و این ز بیم

عشق کو و بیم کو فرقی عظیم