جهان یادگارست و ما رفتنی

به گیتی نماند به جز مردمی

همه خانه‌ها کرده از چوب و نی

زمینش هم از نی فروبرده پی

که گویند با زن برآویختنی

ز آویختن نیز بگریختی

ز پیش نیا کودک نیک پی

به درگاه شاه اردوان شد بری

بیامد دو رخساره همرنگ نی

چو شب تیره گشت اندر آمد بری

به پیمود آن خاک کاخش به پی

ز لشکر هران‌کس که شد سوی ری

شب اورمزد آمد و ماه دی

ز گفتن بیاسای و بردار می

چو شد مهربنداد شادان ز می

به بهرام گفت ای گو نیک‌پی

ز پوشیدنی هم ز گستردنی

ز افگندنی و پراگندگی

یکی شاه گیلان یکی شاه ری

که بودند در رای هشیار پی

بپژمرد چون لاله در ماه دی

تنش خشک و رخساره همرنگ نی

چو بشنید پیغام او سوفراز

بیاورد لشکر به پرده‌سرای

دو اسبه فرستاده آمد به ری

چو باد خزانی به هنگام دی

همه یال اسبان پر از مشک ومی

شکر با درم ریخته زیر پی

بگاه بسیجیدن مرگ می

چو پیراهن شعر باشد بدی

بزرگی من از پارس آرم بری

نمانم کزین پس بود نام کی

بدو گفت خسرو که‌ای شوم پی

چرا یاد گرگین نگیری بری

چنین گفت پس با سکوبا که می

نداری تو ای پیرفرخنده پی

وزان بیشه بهرام شد تابری

ابا او دلیران فرخنده پی

به خوان و شکار و به بزم و به می

به نزدیک خاقان بدی نیک پی