خشم آمدش و همان گه گفت: ویک

خواست کورا برکند از دیده کیک

ماده گفتا: هیچ شرمت نیست، ویک

بس سبکباری، نه بد دانی، نه نیک

اگر شاخ بد خیزد از بیخ نیک

تو با شاخ تندی میاغاز ریک

سخن گفتن نغز و کردار نیک

نگردد کهن تا جهانست ریک

پشیمان نگردد کس از کار نیک

نکوتر ز نیکی چه چیزست و یک

همی بینید کامد شب به نزدیک

جهان گردد هم اکنون تنگ و تاریک

جهان در پیش چشمش تنگ و تاریک

امیدش دور و نیم مرگ نزدیک

شب تاریک و بختم نیز تاریک

ز من تا دلربایم راه نزدیک

همان به که ماند ز من نام نیک

زمردانگی گرچه سر رفت لیک

که هم کار نیک است هم نام نیک

به قول دل خود شدم من شریک

یقینم پی اندرپی انسان،نیک

جز از نیک گویی نگردند شریک

چنین داد پاسخ که کردار نیک

ز کردار بد دورتر باش دیک

چون برون آمد از تجلی پیک

گفت در گوش او که تبت اِلیک

یاربی از تو زو دو صد لبیک

یک سلام از تو زو هزار علیک

بوده خود با رسول پیش از پیک

صدق صدیق را سلام علیک

جرم او چیست گفت بشنو نیک

من ز جرمش خبر ندارم لیک

دنیی از روی زشت و چشم نه نیک

همچو بینیّ زنگی آمد لیک

چند گویم که نیست یاری نیک

در تو مسموع نیست قول ولیک

چون به علت کند سلام علیک

از بد و نیک تو شود بد و نیک

حقتعالی اندرین دنیای دون

بندگان نیک را بنواخت نیک

من خود از نیکان نیم باری مرا

میتواند داشت زین بهتر ولیک