جهان را جز به چشم تو نبینم

تو باشی مایهٔ تخت و نگینم

چو سنگینه دلم چه آهنینم

که گیتی را همی بی او ببینم

درین سختی اگر من آهنینم

نمانم تا رخانت بازبینم

نپندارم که روزی باز بینم

ترا شادان و بر تختت نشینم

سزاوارم به هر دردی که بینم

چو گاوی را به دزداری گزینم

اگرچه من به داغ او چنینم

همی خواهم که او را شاد بینم

اگر تا جاودان در وی نشینم

به دو دیده کنارش را نبینم

به امید کسی تا کی نشینم

که او را با دگر کس جفت بینم

به هجر اندر همین یک سود بینم

که از مرگ ایمنم تا من چنینم

کجا در عشق همواره چنینم

بدان شادم که در خوابت ببینم

نخواهم روی صبرم را که بینم

بهل تا هم به بی صبری نشینم

نکردم بد به کس تا نبینم

چرا اکنون ز بد روزی چنینم

ز بس خواری کشیدن چون زمینم

ز بس رنج آزمودن آهنینم

و لیکن من ز بیماری چنینم

نمانم زنده گر رویش نبینم

نه با آزادگان خرم نشینم

نه از خوبان یکی را برگزینم

مرا بنمای رویت تا ببینم

که من از داغ روی تو چنینم

ندانم چون کنم با که نشینم

به جای دوست در عالم که بینم

چرا در خیرگی چندین نشینم

چرا بیرون نیایم زین کمینم

تو خورشیدی و چون با تو نشینم

چراغ و شمع شاید گر نبینم

سر کوه بلند چندان نشینم

که لاله سر بر آره مو بچینم

الاله بیوفا بی بیوفا بی

نگار بیوفا چون مو گزینم