که آن آفرین باز نفرین شود

وزو چرخ گردنده پرکین شود

سخن بی شک از نظم رنگین شود

عروس از مشاطه به آیین شود

تابه فروردین جهان چون حله رنگین شود

بوستان پر لاله و پر سوسن و نسرین شود

تا چو از گل شاخ گل چون افسر کسری شود

وز سمن شاخ سمن چون محفه شیرین شود

تا چو باغ از برگریزان چون تن بیدل شود

[...]

ز صد هزار محمد که در جهان آید

یکی به منزلت و جاه مصطفی نشود

اگر که عرصه عالم پر از علی گردد

یکی به علم و شجاعت چو مرتضی نشود

جهان اگر چه ز موسی و چوب خالی نیست

[...]

پیاده که او راست‌آیین شود

نگونسار گردد چو فرزین شود

توبه نندیشد دگر شیرین شود

بر دلش آن جرم تا بی‌دین شود

ماه با احمد اشارت‌بین شود

نار ابراهیم را نسرین شود

چون صفا بیند بلا شیرین شود

خوش شود دارو چو صحت‌بین شود

که افتد که با جاه و تمکین شود

چو بیدق که ناگاه فرزین شود

آن را که از برای تو خاطر غمین شود

صد چین تازه در چمن آستین شود

مطلب کجا بهانه کجا گفتگو کجا

بیچاره آن کسی که به ما همنشین شود

از رخت آئینه من دامن گلچین شود

چشم بلبل عکس خواب آلوده را بالین شود

گر به روی دست خود زلف تو را سازم رقم

آستینم سر خط صورتگران چین شود

سرکشان در وقت حاجت بر در دلها روند

[...]

هوش تا عافیت آیینهٔ مستی نشود

نیست ممکن‌که‌کندکاری و عاصی نشود

باخبر باش که نگذشته‌ای از عالم وهم

نقش فردای تو تا آینهٔ دی نشود

خون عشاق‌، وطن در رگ بسمل دارد

[...]

چون گلاب افشان شمع آگین شود

رشک صورتخانه های چین شود

تا زمینی‌ آسمان تمکین‌ شود

وز بیانم‌ کام جان شیرین‌ شود

وآنکه کامش زین شکر شیرین شود

با شکر ریزان به یک آئین شود

نه دست نگاری نگارین شود

نه بیننده چشمی جهان بین شود

چون اسیر حلقه ی آئین شود

آهوی رم خوی او مشکین شود

طالب حق صاحب تمکین شود

هرکه ز خود رست خدابین شود