برجیس به مهر او نگین داشت

که‌اقبال جهان در آستین داشت

خَم زلفش که دام عنبرین داشت

همه هندوستان در زیر چین داشت

ز بیرون گربه در پس کمین داشت

مگر آن شیردل بر موش کین داشت

چو علم اوّلین و آخرین داشت

چه برخواند که ناخواندن ازین داشت

عزیزی کو دو چشم راه بین داشت

سه روح ازچاریار راستین داشت

میان میم بی نون حرف سین داشت

ولی در لعل سی دُرّ ثمین داشت

به‌خوبی روی او هم آن هم این داشت

که بر مه خوشه‌های عنبرین داشت

سر زلفی چو شست عنبرین داشت

که هر مویی‌ش بر جانی کمین داشت

گرچه فرهاد خانه سنگین داشت

تلخکامی ز عشق شیرین داشت

لب لعلش درخشان در نگین داشت

به پیشانی خم ابروی چین داشت

آن روز مه این نور سعادت به جبین داشت

کز راه ادب پیش رخت رو به زمین داشت

ز آن پیش که در کار کمان عقل برد پی

ابروی کماندار تو بر گوشه کمین داشت

گر با غمت از نعمت فردوس کنم یاد

[...]

آنچه از عالم دل تلقین داشت

بیتکی بود که مضمون این داشت

جهان همچو او پادشاهی نداشت

ولی دولت او بقایی نداشت

گل بود که در جهان رخ رنگین داشت

و اندر چمن باغ طرب آئین داشت

او نیز چو عرضه کرد از دل خویش

در سینه دوصد پاره دل خونین داشت

در حلقه زلف تو دلی چله نشین داشت

دیوانه که اقبال رسا زیر نگین داشت

یک خنده گل دیر برآمد ز شکر خواب

آیینه چو گل سر به سر چین جبین داشت

نقش قدم ما دل پر آبله ما

[...]

امشب که به دل حسرت دیدارکمین داشت

هر عضو چو شمعم نگهی بازپسین داشت

کس وحشتت از اسباب تعلق نپسندید

دامن نشکستن چقدر چین جبین داشت

از وهم مپرسید که اندیشهٔ هستی‌

[...]

سنانی را خطا بر گور ازین داشت

که در دل حسرتی گاو زمین داشت

ولی اکبر بد انسان شور کین داشت

که نه جا بر فلک نه بر زمین داشت