نشست از بر تخت زرین او

بیفگند ناخوب آیین او

زمین بستر و خاک بالین او

شده تیره روشن جهان‌بین او

پر از در خوشاب بالین او

عقیق و زبرجد به پایین او

یکی دخمه کردش بر آیین او

بدان سان که بد فره و دین او

به گرد جهان تازه شد دین او

نیارست جستن کسی کین او

عروسیست می شادی آیین او

که شاید خرد داد کابین او

پشیمان شده رستم از کین او

نم آورد چشم جهان بین او

درخت صلیبی و آیین او

زبهمن پدید آمد وکین او

بدو بگرویدند و بر دین او

گرفتند از او راه و آیین او

شرف شرع و قاضی دین او

صدف دُرِّ آلِ یاسین او

در آن بیعت از بهر تمکین او

به ملک عجم بست کابین او

ز بهر دل شاه و تمکین او

زبان‌ها موافق به تحسین او

پذیرفت خاقان ازو دین او

درآموخت آیات و آیین او

ره دعوت که کرد اینجا یقین او

ز قرآن کرد و آمد پیش بین او

شود یکرنگ اینجا در یقین او

بود در عشق جانان پیش بین او

میان جزو و کل بد پیش بین او

که بد در واصلی صاحب یقین او

تفرّج کرد همچون اوّلین او

ز بهر جان آدم در کمین او

کسی باید که بگذارد چنین او

که باشد دائما عین الیقین او

ز ما دارد چنین نور یقین او

نداند اوّلین و آخرین او

همه اوبود چون دیدم یقین او

حقیقت اوّلین و آخرین او