نیست عیبش چو آنکه بی سیم است

همه امیدش از پدر بیم است

شاهی که ملوک را ز عدلش بیم است

هفت اندامش صلاح هفت اقلیم است

از ده یک ملک او فلک دو نیم است

سلطان مظفر ملک ابراهیم است

نصرت الدین که ازو شیر فلک را بیم است

مالک شش جهت و خسرو هفت اقلیم است

نصرت الدین که ازو شیر فلک را بیم است

مالک شش جهت و خسرو هفت اقلیم است

ز رشک نام او عالم دو نیم است

که عالم‌ را یکی، او را دو میم است

ز خسف این قران ما را چه بیم است

که دارا دادگر داور رحیم است

تو را بسیار گفتن گر سلیم است

مگو بسیار دشنامی عظیم است

همیشه چشم بر ره دل دو نیم است

بلای چشم بر راهی عظیم است

جهان در نسل تو ملکی قدیم است

به‌دست دیگران عیبی عظیم است

به رنج آید به‌دست این خود سلیم است

چو از دستت رود‌، رنجی عظیم است

و گر دارم گناه‌، آن دل رحیم است

گناه آدمی رسم قدیم است

تو دری گر یتیمی این چه بیم است

که در را بهترین وصفی یتیم است

کسی کاو را چراغی مستقیم است

چراغش را ز باد تند بیم است

جهانی جان درین محنت دو نیم است

که داند کین چه گردابی عظیم است

ولیکن چون خداوند کریم است

ببخشد گرچه این جرمی عظیم است

مرا از سوز عشقت دل دو‌نیم است

که سوز عاشقان سوزی عظیم است

چو آب خضر درجام می ماست

کجا میریم گر مرگ از پی ماست

برغم آن مفسّر کو اثیم است

چراغش را ز باد تند بیم است

حرمگاه دلت جانان مقیم است

ترا هم پرده دار و هم ندیم است

چو شیطان بر در جنّت مقیم است

حذر کن ز آنکه شیطان رجیم است