نوبت هدهد رسید و پیشه‌اش

و آن بیان صنعت و اندیشه‌اش

شیخ واقف گشت از اندیشه‌اش

شیخ چون شیرست و دلها بیشه‌اش

کو همان‌جا که دل و اندیشه‌اش

دایم آن‌جا بد چو شیر و بیشه‌اش

ور فتدت گه گهی اندیشه اش

کوش که چون من نکنی پیشه اش

به جز کجروی نیست اندیشه اش

جز آزرن راستان پیشه اش

ور نبود قوت آن پیشه‌اش

رخنه‌گر کار شود تیشه‌اش

شیخ واقف گشت از اندیشه اش

شیخ چون شیر است و دلها بیشه اش

حسن تو باده ای است که شرم است شیشه اش

خال تو دانه ای است که دام است ریشه اش

روی تو آتشی است که زلف است دود او

شیری است غمزه تو که دلهاست بیشه اش

سروی است قامت تو که ازجای می کند

[...]

متصل با دوحه «کنت نبیا» ریشه‌اش

متحد با مست جام «من عرف» اندیشه‌اش

باده از خمخانه توحید اندر شیشه‌اش

جبر ایمان کسر اوثان چون نیاکان پیشه‌اش

فارغ از آن سو چه شد اندیشه‌اش

بخت کشانید به یک بیشه‌اش

چو در ملک دیگر شد اندیشه‌اش

برآورد دست اجل ریشه‌اش

منزل دیو و پری اندیشه اش

از گمان خود رمیدن پیشه اش

بتگری مانند آزر پیشه اش

بست نقش تازه ئی اندیشه اش

نقش گیر این و آن اندیشه اش

غیر جوئی غیر بینی پیشه اش

هوا گشت تاریک از اندیشه‌اش

از اندیشه‌اش شوم‌تر، پیشه‌اش

نه‌بوده‌است کین گستری‌پیشه‌اش‌

نه بر رهزنی بوده اندیشه‌اش

زود برو قطع کن از ریشه‌اش

ریشه بر آور ز دم تیشه‌اش

بود همی ماست کشی پیشه‌اش

ماست‌کشی روز و شب اندیشه‌اش