ترا خود خرد زان ما بیشتر

روان و گمانت به اندیشتر

بپرسید دشمن کرا بیشتر

که باشد بدو بر بداندیش‌تر

همان نیز دشمن کرا بیشتر

که باشد برو بر بداندیش‌تر

ز لشکر به زخم سَرِ نیشتر

بکشتند سی مرد را بیشتر

به گیتی در آنست درویش تر

کش از آز بر دل گره بیش تر

سپاهی چو زنبور با نیشتر

ز غوعای زنبور هم بیشتر

چو از زر تمنای زر بیشتر

توانگر‌تر آنکس که درویش تر

همی تا بود راه پر نیشتر

در او سود بازارگان بیشتر

نه زسگ دانست خود را بیشتر

نه ز خود دیده کسی درویشتر

از همه کس گرچه داری بیشتر

میندانم کس ز تو درویشتر

نیست در عالم ز من بی خویش تر

هر زمانم کم گرفتن بیشتر

ای ترا هر لحظه رنجی بیشتر

چندخواهی خورد بر جان نیشتر

مزن با سپاهی ز خود بیشتر

که نتوان زد انگشت بر نیشتر

هر صنمی را که نمک بیشتر

خسته دلان را دل ازو ریش‌تر

تا ز خط عنبرین حسن تو شد بیش تر

عاشق روی توام بیشتر از پیش تر

ای بتو میل دلم هر نفسی بیشتر

خوبی تو هر زمان بیشتر از پیش تر

پرسش اگر میکنی عاشق درویش را

[...]

هر بت رعنا که جفا‌کیش‌تر

میل دل ما سوی او بیشتر

سینه صافی با عداوت خویشتر

دشمنیها مصلحت اندیشتر

راه شوق است اینکه دل پر می زند

سبقت واماندگیها بیشتر

قرب دوری محرم بیگانگی

[...]

از وصال او مرا شد ناتوانی بیشتر

تا مرا دولت میسر شد شدم درویشتر

داد مرگ کوهکن مژگان شیرین را رواج

خون خود ریزم برای آبروی نیشتر

چون چراغ صبحدم اکنون ندارم اعتبار

[...]

تا شوم ا زدیدنش دل ریش تر

حیرتم گردد ز اول بیشتر

هرکه او را اختیاری بیشتر

سینه اش از خار زحمت ریشتر