روزی که رطب داد همی از پیشت

آن روز به جان خریدمی تشویشت

اکنون که دمید ریش چون حشیشت

تیزم بر ریش اگر ریم بر ریشت

بهرِ جان سعادت اندیشت

هشت خوانست هفت خوان پیشت

که هوای هلاکت اندیشت

سر پستان سیه کند پیشت

گر باز بیایم به مراد خویشت

و اقبال رساند به من درویشت

چون حسن تو یک دم نگذارد پیشم

چون بخت به یک سو نروم از پیشت

ای عقلِ تو کرده مبتلای خویشت

از عقل، عَقیله هر زمانی بیشت

هر لحظه ز عقل، عَقْبَهای در پیشت

فریاد ز عقلِ مصلحت اندیشت

که تا چون نقش برخیزد ز پیشت

دهد نقاش مطلق قرب خویشت

بباید کرد غسل از خون خویشت

که تا آن سجده گاه آرند پیشت

روش هرگه که برخیزد ز پیشت

نماند آگهی مویی ز خویشت

اگر بس خوش نیاید اسپ خویشت

جنیبت کش شود خورشید پیشت

یکی بین و مرو بیرون زخویشت

که بنهاده است او اعیان پیشت

بیان یار آسانست پیشت

از آن مرهم نیابد جان ریشت

نمودی این زمان دیدار خویشت

عجب برداشتی ای جان زپیشت

بدی کردی بدی آمد به پیشت

ولی مرهم نهم بر جان ریشت

ترا بنماید او از دید خویشت

نهانی پرده بردارد ز پیشت

بسی گفتی دلا با درد خویشت

نهی مرهم ولی بر جان ریشت

همه مانند نقشی بود پیشت

اگرچه در برونت هست خویشت

فنا شو تا بقا آید به پیشت

چرا تو ماندهٔ در کفر و کیشت

از او خواه این زمان درمان ریشت

که داری درد و درمان هست پیشت

چو با ایشان بگوئی راز خویشت

نهندت مرهمی بر جان ریشت

فنا گرداندت از بود خویشت

بآخر او نهد مر جمله پیشت