بندگی کن همیشه ایشان را

مده از دست در پریشان را

تا بمیری نکشته ایشان را

کم کنی مُلک و ملک خویشان را

در ضیاع و عقار خویشان را

بشناسی چو گرگ میشان را

دل بر تو نهم رغم بد اندیشان را

وز تو نبرم ستیزۀ ایشان را

ور من بمثل بمیرم اندر غم تو

عشق تو بمیراث دهم خویشان را

دل بر تو نهم، زنم بداندیشان را

وز تو نبرم ستیزهٔ ایشان را

گر عمر مرا در سر کار تو شود

عهد تو به میراث دهم خویشان را

نیت بد که بود ایشان را

آن گروه کژ پریشان را

خویش جوید لقای خویشان را

هر کسی کی بیاید ایشان را

ای خنک آنکه دید ایشان را

خویش را ترک کرد و خویشان را

چونکه حق ضال کرد ایشان را

که کند چاره کفرکیشان را؟

جنس ایشان بجوید ایشان را

هیچ بیگانه جست خویشان را

بلکه خود این به است ایشان را

که گذارند تو پریشان را

مکن از خود قیاس ایشان را

منگر خوار عشق کیشان را

بر گمارنده اوست ایشان را

جمع کن خاطر پریشان را

نبود از عاشقی بیم ملامت سینه ریشان را

مرا عشق تو رسوا کرد تا عبرت شد ایشان را

بپوش آن شمع رخ ترسم که خوبان از حسد سوزند

حسد داغی است کز یوسف کند بیگانه خویشان را

منه راز دل ما بر زبان شانه با زلفت

[...]

به جز ریش بلا مرهم مبادا ریسه ریشان را

عداوت با دل من باد زهر آلود نیشان را

به من بیگانگان را کی دل هم صحبتی ماند

که با من صحبت غم می کند بیگانه خویشان را

دمی صد چشمه هایی ۰۰۰ از دلم سر آمد و شادم

[...]

نباشد الفتی با جسم، جان سینه ریشان را

تپیدن مشق پروازست دلهای پریشان را

چنان از دیدن وضع جهان آشفته گردیدم

که جمعیت شمارد دیده ام خواب پریشان را

چراغ صبح صادق روشن از خورشید تابان شد

[...]

محبت با تو حاجتمند کرده سینه ریشان را

نمی پرسی تو از نامهربانی درد کیشان را

به گوشت زلف می گوید سراسر حال ایشان را

فراهم کن یکی اوراق دلهای پریشان را

ای که انکار کنی عالم درویشان را

توچه دانی که چه سودا به سر است ایشان را