غمی شد دل شیر در نیستان

ز خون نیستان کرد چون میستان

یکی شارستان کرد در سیستان

در آنجای بسیار خرماستان

یکی گلبن تازه در نیستان

گلش چون قدح در کف می ستان

فرستاد بازش سوی سیستان

بشد شاد دل گرد گیتی ستان

دگر نامه ای ساخت زی سیستان

به نزد سپهدار گیتی ستان

که هنگام ضحاک گیتی ستان

نهادم یکی شهر چون سیستان

هوا از نیزه گشته چون نیستان

زمین از خون مردم چون میستان

چو بشنید زو سرور سیستان

بدو گفت بیژن همان داستان

ز نیزه شد آوردگه نیستان

همان روی کشور ز خون می ستان

یکی هفته با زال در سیستان

بماند آن نکونام گیتی ستان

یکی بهره شد زان سوی سیستان

ز کین بر سر زال گیتی ستان

خبر یافت از آن زال گیتی ستان

که آمد قیامت سوی سیستان

در میان ظلمت جان تو نور چیست آن

فر شاهی می نماید در دلم آن کیست آن

می نماید کان خیال روی چون ماه شه است

وان پناه دستگیر روز مسکینی است آن

این چنین فر و جمال و لطف و خوبی و نمک

[...]

با رخِ چون مشعله بر درِ ما کیست آن

هر طرفی موجِ خون نیمِ شبان چیست آن

در کفنِ خویشتن رقص‌کنان مردگان

نَفخه صور است یا عیسیِ ثانی است آن

سینه خود باز کن روزن دل درنگر

[...]

گفت آنچ خورده‌ای آن چیست آن

گفت آنک در سبو مخفیست آن

گفت زاهد در سبوها چیست آن

گفت باده گفت آن کیست آن

شده دشت ماننده نی‌ستان

ز خون نی‌ستان گشته چون می‌ستان

ببندد دو دست گو سیستان

براندازد این گرد گیتی ستان

چو خسرو یکی ماه در سیستان

(به شادی همی بود هم داستان )

آنکه خود را می نداند چیست آن

کی شناسد پاک یزدان کیست آن