نشانی نهادند بر اسپریس

سیاوش نکرد ایچ با کس مکیس

ز تختی که خوانی ورا طاق دیس

که بنهاد پرویز دراسپریس

چو دایه این سخنها گفت با ویس

به یاری آمدش با لشکر ابلیس

به شیرین لابه دایه گفت با ویس

چرا بر تو چنین شد چیره ابلیس‌؟

به بام گوشک شد با سیمتن ویس

نشسته چون سلیمان بود و بلقیس

دل رام آنگهی بشکیبد از ویس

که از کردار بد بشکیبد ابلیس

چو شاهنشاه دل خوش کرد با ویس

دگر ره در میان افتاد ابلیس

یکی امشب مرا فرمان کن ای ویس

که امشب کور گردد چشم ابلیس

من آن ویسم من آن ویسم من آن ویس

که بودی تو سلیمان من چو بلقیس

از پی مکر و حیلت و تلبیس

درست از منطق است و اقلیدیس

کم آدم گرفته از تلبیس

دوستی کرده با که‌؟ با ابلیس‌؟‌!

کوشکش در ولایت تقدیس

صحن او بام خانهٔ ادریس

شد چو شیر خدای حرز نویس

رخت بر گاو بر نهد ابلیس

دست شسته ز حضرتش تلبیس

کوچ کرده ز کوی او ابلیس

درسِ دین ساخت از پی تقدیس

صدر سنّت محمّد ادریس

گرچه از زرق و خدعه و تلبیس

وز پی شادی دل ابلیس

بگذر از عقل و خدعه و تلبیس

که عزازیل ازین شدست ابلیس

این تواضع نمای پر تلبیس

وآن تکبر فزای چون ابلیس

نز پی کار داشت علم ابلیس

داشت بهر تکبّر و تلبیس

نه چنان دل که از پی تلبیس

هست مردار گلخن ابلیس