ستبره بدند عاشقان بساق و میان

بلای گیسوی دوشیزگان به بش دیزه؟

هوا چون بیشه دید از رمح و نیزه

چو سُرمه گشته در ره سنگریزه

سخنش بکر و لفظ دوشیزه

مذهب او درست و پاکیزه

گرد کرده بسی سخن ریزه

نیک و بد خیره درهم آمیزه

مشو با اهلِ دنیا در ستیزه

که مرداریست و مشتی کِرم ریزه

اگر سندانم آید پیش نیزه

شود از زخمِ زخمم ریزه ریزه

چو سر پنجه زدی بر پای نیزه

ز سندان بر دمیدی سنگ ریزه!

ز بس چستی که بر سرهای نیزه

نگه میداشتی سیماب ریزه

کنی با سنگ چندانی ستیزه

که خصم تو شود آن سنگ ریزه

ز عکس خود، همه سرهای نیزه

شده مانندهٔ خورشید ریزه

در این دریا چه دُر، چه سنگ ریزه

اگرچه عقل میگیرد ستیزه

شد است از عشق خود او ریزه ریزه

چو دریا نیز در شور و ستیزه

گهی چون خاک گردد ریزه ریزه

که یارد کرد با عشقش ستیزه

منم و این قدر سخن‌ریزه

با عقول و جهول هم نیزه

رهش باریک و پیچان همچو نیزه

چو نوک نیزه بر وی سنگریزه

بر میان تیغ و در بغل نیزه

وز کمر کرده خنجر آویزه

در رهگذر وی از ستیزه

محکم بندی ز تیغ و نیزه

با آن همه انبوهی نیزه

پیچید ز تو سر ستیزه

محیطی شد ز خون دشت ستیزه

در او شد مار آبی چوب نیزه

دریغ آهنگ خوب ریزه ریزه

که می خواند آن سهی قد نیم خیزه