ز تیرش نه اندیشه آن پیر را

ز بیمش بلرزید دل شیر را

علم کرد چون شیر شمشیر را

پس افکند آن دشت نخجیر را

چون کنم آن خجلت و تشویر را

گریه زانست ای جوان این پیر را

گه تو بابی شبّر و شبّیررا

گه به عابد داده‌ای اکسیر را

خشم خود بشکن تو مشکن تیر را

چشم خشمت خون شمارد شیر را

گر تو میخی ساختی شمشیر را

برگزیدی بر ظفر ادبار را

تیغ حرمت می‌ندارد پیر را

کی بود تمییز تیغ و تیر را

ای ندانسته تو شر و خیر را

امتحان خود را کن آنگه غیر را

که منه آن سر مرین سر زیر را

هین مکن سجده مرین ادبار را

چه خبر جان ملول سیر را

کی شناسد موش غرهٔ شیر را

هین بنه بر پایم آن زنجیر را

که دریدم سلسلهٔ تدبیر را

خنده‌اش آمد مال داد آن پیر را

پیر تنها برد آن توفیر را

طفل داند هم نداند شیر را

راه نبود این طرف تدبیر را

با جوانی سر خوش است این پیر بی تدبیر را

جهل باشد با جوانان پنجه کردن پیر را

من که با مویی به قوّت برنیایم ای عجب

با یکی افتاده‌ام کو بُگسلد زنجیر را

چون کمان در بازو آرد سروقدِ سیم‌تن

[...]

ای خجلت از جمال تو ماه منیر را

بر باد داده شوق تو جان فقیر را

ای دل به یاد دار برنج به شیر را

چون مطبخی بساز منور ضمیر را

این قرص میده به بود از شمسی فلک

ای آسمان به ما منما آن فطیر را

از بوی قلیه حبشی بود بی خبر

[...]

چون شنیدم از وی این تعبیر را

چون قلم بستم میان تحریر را

هین منه بر پای من زنجیر را

که دریدم پرده تدبیر را

دیدمش در دل نهفتم آه بی‌تأثیر را

در کمان از بس که دزدیدم شکستم تیر را

پای رفتن نیست زین بزمم که در بیرون در

بخت دارد در کمین هجر گریبان گیر را

خوشدل از غیرم که در بزم وصال او نیافت

[...]

ضعف طالع برده از من قوت تدبیر را

برنتابد از خرابی خانه‌ام تعمیر را

گر چنین شاداب از خون شهیدان می‌شود

آب پیکان سبز خواهد کرد چوبِ تیر را

کی دگر از خانهٔ چشمم قدم بیرون نهی

[...]