تلی هر سویی مرغ و نخجیر بود

اگر کشته گر خستهٔ تیر بود

همه کوهسارانش نخچیر بود

به جوی آبها چون می و شیر بود

همه کار گشتاسپ نخچیر بود

همه ساله با ترکش و تیر بود

همان کار آهنگران دیر بود

مرا دل بر آهنگ شمشیر بود

ازار یکی چرم نخچیر بود

گیا پوشش و خوردن آژیر بود

به راه اندرون نیز آژیر بود

که با او سپاه جهانگیر بود

بران شیر غران پسر شیر بود

جوان از بر و شیر در زیر بود

بر زادفرخ یکی پیر بود

که برکارها کردن آژیر بود

مرا جام ازو پر می و شیر بود

جوان را ز بالا سخن تیر بود

همام آنک با هوش و تبدیر بود

هم آخر جهاندیده و پیر بود

به زنگی بگفت این چه تدبیر بود

که بر جوشنش بازوی شیر بود

کمند دلیران گلوگیر بود

جهان سبزه از تیر و شمشیر بود

یکی آنکه فرسوده و پیر بود

کمان آن قد راست چون تیر بود

ولیکن بررزم اندرون شیر بود

برش شیر نر کم ز نخجیر بود

به دشتی کجا جای نخجیر بود

بدان که نشیمنگه شیر بود

به پیش اندرون دشت کشمیر بود

سراسر پر از گور و نخجیر بود

میری که تا بر اهل معانی امیر بود

ز ایمانش تاج بود وز عقلش سریر بود

رایش نه رای بود که صدر سپهر بود

رویش نه روی بود که بدر منیر بود

با خصم اعتقاد زبانش چو تیغ بود

[...]

ور بود عاجز و خبیر بود

پس منافق بود نه میر بود

خم قامت که نم پذیر بُوَد

صد کمان پیش او چو تیر بُوَد

بیشهٔ نظم را چو شیر بُوَد

جان نه زین چار طبع چیر بُوَد