ای شمع زردروی، که با اشک دیده‌ای

سر خیل عاشقان مصیبت رسیده‌ای

فرهاد وقت خویشی، می‌سوز و می‌گداز

تا خود، چرا ز صحبت شیرین بریده‌ای

یک شب سپند آتش هجران شوی چه باک

[...]

آنجاکه جای نیست،توآنجارسیده یی

هرچ آن کسی ندید،تو آنرا بدیده یی

کس را ز انبیا نرسد کآرزو کند

کآنجارسدکه توبسعادت رسیده یی

بینایی ازتو دارد هردیده ورکه هست

[...]

جانا چه کرده‌ایم که از ما بریده‌ای

برگوی تا ز غیر محبت چه دیده‌ای

این شرط دوستی بود آخر تو خود بگوی

کز ما رمیده به غیر آرمیده‌ای

دل را چو غنچه‌ای ز تو مستور داشتم

[...]

چند روزی شد، که از من بی‌سبب رنجیده‌ای

بهر قتلم، با رقیبان مصلحت‌ها دیده‌ای

خجلتی داری، به سوی من نمی‌بینی؟! مگر

اینکه با خود دشمنت فهمیده‌ام، فهمیده‌ای؟!

تا نماند از تو امیدی مرا، از غیر هم

[...]

گوسفندی زیرکی فهمیده ئی

کهنه سالی گرگ باران دیده ئی

از غمان مانند نی کاهیده ئی

وز فلک صد شکوه بر لب چیده ئی

از چمن زار عجم گل چیده ئی

نو بهار هند و ایران دیده ئی

قرنها بر لاله پا کوبیده ئی

عارض از شبنم چو گل شوئیده ئی

قوت بازوی خالد دیده ئی

شام را بر سر شفق پاشیده ئی

سبزه از اشک سحر شوییده‌ای

از سرود آب جو خوابیده‌ای

تو در خود را بخود پوشیده ئی

در دل آور آنچه بر لب چیده ئی

رخت هستی از عرب برچیده ئی

در خمستان عجم خوابیده ئی

در قهستان خلوتی ورزیده ئی

رستخیز زندگی نادیده ئی

آتشی اندر هوا غلطیده ئی

شعله ئی در شعله ئی پیچیده ئی

سبزه باد فرودین نادیده ئی

اندر اعماق زمین خوابیده ئی

امتی بودی امم گردیده ئی

بزم خود را خود ز هم پاشیده ئی

مدتی بر ساحلش پیچیده ئی

لطمه های موج او نادیده ئی

از بشریت چه زیان دیده‌ئی

این سبعیت ز چه یگزیده‌ئی

چو آنان که از غیر بشنیده‌ئی

چو اینان که از چشم خود دیده‌ئی