بر شاه ایرانم امید هست

چراغم چه باید چو خورشید هست

کُنونُ عمْرم به پاییزان رَسیده‌ست.

بهارِ نیکُویی از من رَمیده‌ست.

برادر کاو مرا جفت گزیده‌ست

هنوز او کام خویش از من ندیده‌ست

دلم را مار زلفینت گزیده‌ست

خلیده جان من بر لب رسیده‌ست

یکی گفتی ورا دیده رسیده‌ست

یکی گفتی پری او را بدیده‌ست

تو گفتی دایه را هرگز ندیده‌ست

و یا خود زو جفایی صد کشیده‌ست

گوید که شما دخترکان را چه رسیده‌ست؟

رخسار شما پردگیان را که بدیده‌ست؟

وز خانه شما پردگیان را که کشیده‌ست؟

وین پردهٔ ایزد به شما بر که دریده‌ست؟

نور خود زآفتاب نبریده‌ست

عیب در آینه است و در دیده‌ست

تخت سلطان چه تو بسی دیده‌ست

داد و بیداد هرکس اشنیده‌ست

منت خدای را که سپهرت مرید هست

بدخواه تو زچرخ و جهان مستزید هست

چشم بد از جمال و جلالت بعید به

چشم بد از جلال و جمالت بعید هست

بی لفظ آفرین تو معنی مفید نیست

[...]

بس کز جگرم خون دگرگونه چکیده است

تا دست به کام دل خویشم برسیده است

و امروز پشیمانی و درد است دلم را

در عمر خود از هرچه بگفته است و شنیده است

پایی که بسی پویه بی‌فایده کردی

[...]

چنین گفت او که هرگز کس رسیده‌ست

عجب باشد گر اینجا کس ندیده‌ست

چو دل طرّاری از روی تو دیده‌ست

درست رُکنی‌ام زو درکشیده‌ست

ز چشم پیل بالاخون چکیدهست

که بر بالای چشم من بریدهست

در این بازار جز رویت ندیده‌ست

از آن اندر کمال تو رسیده‌ست

درون خانه بحر کل که دیده‌ست‌؟

مر این معنی کسی از کس شنیده‌ست‌؟

بیایید بیایید که گلزار دمیده‌ست

بیایید بیایید که دلدار رسیده‌ست

بیارید به یک بار همه جان و جهان را

به خورشید سپارید که خوش تیغ کشیده‌ست

بر آن زشت بخندید که او ناز نماید

[...]

امروز جنون نو رسیده‌ست

زنجیر هزار دل کشیده‌ست

امروز ز کندهای ابلوج

پهلوی جوال‌ها دریده‌ست

باز آن بدوی به هجده‌ای قلب

[...]

ای لعبت خندان لب لعلت که مزیده‌ست؟

وی باغ لطافت به رویت که گزیده‌ست؟

زیباتر از این صید همه عمر نکرده‌ست

شیرین‌تر از این خربزه هرگز نبریده‌ست

ای خضر حلالت نکنم چشمهٔ حیوان

[...]

که تا بر فلک ماه و خورشید هست

در این دفترت ذکر جاوید هست