جهان را در بر و برگش امید است

میان هر دو پیداتر ز شید است

ای بار خدایا که جهان چون تو ندید است

نام تو رسید است به جائی که رسید است

کردار تو در جسم جوانمردی جان ست

دیدار تو در چشم خردمندی دید است

با وهم تو اسرار فلک روی گشاد است

[...]

دُرجها پر ز دُرّ امید است

برجها پر ز ماه و خورشید است

بد و نیکت ز بیم و اومید است

شب و روزت ز خاک و خورشید است

جانا دل من تو را مرید است

روی تو مرا هزار عید است

آن را که تو شاهدی نگارا

بی شک دانم که او شهید است

در هجر و وصالت غم است و شادی

[...]

ناظر مجلس تو ناهید است

نعل اسب تو تاج خورشید است

جمالش را که بزم‌آرا‌ی عید است

هنر اصلی و زیبایی مزید است

کلید رای فتح را دندان پدید است

که رای آهنین زرین‌کلید است

اِرم را سکهٔ رویت کلید است

وصالت چون ارم زان ناپدید است

به عالم وقت هر چیزی پدید است

درِ هر گنج را وقتی کلید است

ز هستی تا عدم مویی امید است

مگر کان موی خود موی سپید است

بسا قفلا که بندش ناپدید است

چو وابینی نه قفل است آن کلید است

چنان دان که‌ایزد از خلقت گزیده‌ست

جهان خاص از پی تو آفریده‌ست

محمد کایزد از خلقش گزید است

زبانش قفل عالم را کلید است

ولی ز آنجا که یزدان آفرید است

نیاکان مرا ملت پدید است

سررشتهٔ غیب ناپدید است

بس قفل که بنگری کلید است

در نومیدی بسی امید است

پایان شب سیه سپید است

بی یادِ تو دل چو سایه در خورشید است

با یادِ تو در نهایتِ امید است

هر تخم که در زمین دل کاشتهام

جز یاد تو تخمِ حسرتِ جاوید است

بی یاد تو دل چو سایه در خورشید است

با یاد تو بی‌نهایت امید است

هر تخم که در زمین دل کاشته‌ایم

جز یاد تو تخم حسرت جاوید است

بدی از ما و نیکی از تو پیداست

که ذات پاک تو در کل هویداست