همه برکشیدند گردان سلیح

بدل خشمناک و زبان پر مزیح

بدان تا بپوشند گردان سلیح

که بر ما سرآمد نشاط و مزیح

بباید کشیدن یکایک سلیح

که این کار بر ما گذشت از مزیح

کشانی بدو گفت با تو سلیح

نبینم همی جز فسوس و مزیح

بفرمود شاه جهان تا سلیح

بیارند تیغ و سنان و رمیح

پدر نیز پنهان شد اندر سلیح

ببر در حسام و به کف در رمیح

بپوشید گلشاه دست سلیح

ببر در حسام و به کف در رمیح

غلامی و اسبی و دستی سلیح

دو تا تیغ هندی و یکی رمیح

همی خواست از وی تمامی سلیح

ستور و سلب با حسام و رمیح

بدادش یکی خوب دستی سلیح

یکی تیغ هندی و یکی رمیح

نه بس بود که در غزل یار و در مدیح

طبعی بود لطیف و زبانی بود فصیح

معشوق سازگار بباید گه غزل

ممدوح مال بخش بباید گه مدیح

زان دل زنده و زبان فصیح

دل یارانش چون وثاق مسیح

خویشتن را لقب نهاده مسیح

وز دمش صد هزار سینه جریح

چکند روح پاک خانهٔ ریح

فلک پنجم است بام مسیح

چون ندانی فرزدق و نه مدیح

من ندارم شهادت تو صحیح

نظرش همچو جان پاک مسیح

بوده در شرح علم و شرع فصیح

سخنش اندک و ملیح ملیح

همچو توقیع دوربین فصیح

یافت این بیتهای جزل فصیح

بر همه شعر شاعران ترجیح

ای گفته صحیح و کرده تصریح

در دست تو سنگ ریزه تسبیح

اسمع ندائی فحدائی ملیح

و منطقی جزل و لفظی فصیح

و استمع الشیب اذا ما دعی

بلفظة فیها نداء صریح

انذرک الشیب فخذنصحه

[...]