کنون من کمربسته و رفته‌گیر

نخواهم جز از دادگر دستگیر

چو یزدان پاکش نبد دستگیر

بمرد آن دم آتش و دار و گیر

بدو گفت برخیز و ایران بگیر

نخستین من آیم تو را دستگیر

خدایا تو این جمله را دست گیر

ورستاد جودت ز ما وامگیر

سرودی گفت بس شیرین و دلگیر

تو نیز ار می همی گیری چنان گیر

به حق دوستی ای باد شبگیر

برای من زمانی رنج برگیر

به روز آهو افگن، به شب جام گیر

بت ماه پیکر در آغوش گیر

چون سرآمد پدید در شبگیر

پای ذر نه عمارت از سر گیر

تو به چُستی حساب از او برگیر

چون بپوشند جامهٔ شبگیر

عقلشان آسمان آتش گیر

تنشان عنکبوت کرگس گیر

جو به جو جور دلستان برگیر

دل جوجو شده ز جان برگیر

به گمان یوسفیت گم شده بود

یوسفت گرگ شد گمان برگیر

بر سر خوان زندگی خورشت

[...]

هرچه کردم، بر من مسکین مگیر

دین پذیرفتم، مرا تو دست گیر

پدر میداد پندش شام و شبگیر

که خوش باش ای جوان و جام می گیر

تو دانا باش و ساز خویش گیر

وگرنه ترک جان و دید تن گیر

رو تو علم معنی از قرآن بگیر

زانکه باشد علم قرآن دستگیر

رو چو او دین محمّد را بگیر

تا شود روز پسینت دستگیر

راه حق بشناس و از من یادگیر

مظهرم را در دل آگاه گیر

چون مرا زر باشدم گنجی بگیر

اندرین سودا مرا رنجی مگیر

به بسی رنج و زحمت و ده و گیر

صاحب مسند قضا شده گیر

ز من خدمت رسان و راه برگیر

بفریومد خرام ای باد شبگیر