تن و جان فدای سپهبد کنم

طلسم دل جادوان بشکنم

زمینشان همه پاک ویران کنم

درختانش از بیخ و بن برکنم

که من با زن جادوان آن کنم

که پشت و دل جادوان بشکنم

ازین پس سزای تو نیکی کنم

سر بدسگالت ز تن برکنم

دل مرد بیدادگر بشکنم

همه بیخ و شاخش ز بن برکنم

چو گویی به سوگند پیمان کنم

که هرگز وفای تو را نشکنم

به شمشیر جان از تنت برکنم

بگرز گران گردنت بشکنم

بکو پال دروازه ها بشکنم

در و بندش از سر بزیر افکنم

بگرز گرانشان کمر بشکنم

تن کوهشان از کمر افکنم

به یک حمله از جایشان برکنم

دل و پشت سالارشان بشکنم

بی تماشای جمالت روضه را هامون کنم

حور عین را از درون قصرها بیرون کنم

حور زیبا روی را خواهیم دادن سه طلاق

گرنه رو در نور روی حضرت بیچون کنم

روضه را جلوه مده رضوان که بالله العظیم

[...]

غصه بندد نفس افغان چکنم؟

لب به فریاد نفس‌ران چکنم؟

غم ز لب باج نفس می‌گیرد

عمر در کار رصدبان چکنم؟

نامرادی است چو معلوم امید

[...]

به هم‌پنجه‌ای پیل را بشکنم

شه پیل‌تن بلکه پیل‌افکنم

ورنه دنیا را ز تو خالی کنم

پر زگوهرهای اجلال کنم

هم پلاسی را بگردن افکنم

هم کنب را بر میان محکم کنم

تا من این جوز محقر بشکنم

پس میان هر دو تن قسمت کنم

وقت آن آمد که دل شادان کنم

خویشتن را پیش سلطان افکنم

پرده عشق ترا دوری کنم

بیخ غم از جان و از دل برکنم

گر کمر بخشیم کُه را برکنم

گر دهی کلکی علمها بشکنم

هر یکی را من به سویی افکنم

چونک تنها شد سبیلش بر کنم