پس آنگاه مر تیغ را برکشد

بتازد بسی اسپ و دشمن کشد

مرا بارگیر اینک جوشن کشد

دو ماندست اگر زین یکی را کشد

بترسم که چون روز نخ برکشد

چو ایشان مرا سوی دوزخ کشد

درختی ز تخم تو سر برکشد

که بر آسمان شاخ او می‌ کشد

گر از رای تو نیز گردن کشد

ز خون چادر سرخ بر سر کشد

این قدم حق را بود کو را کُشد

غیر حق خود کی کمان او کشد

چون غلام هندوی کو کین کِشَد

از ستیزهٔ خواجه، خود را می‌کُشَد

مادر آن پیل‌بچگان کین کَشد

پیل بچه‌خواره را کیفر کُشد

هم‌چو عادش بر برد باد و کشد

نه سلیمانست تا تختش کشد

ابلهی دید کس که خویش کشد

تیغ بر حلق خود بخشم کشد!

زندگی‌شان دراز خود نکشد

ملک الموت جمله را بکشد

لیک ترسم که این دراز کشد

منتظر را ز انتظار کشد

چون به محشر رشته سر با سر کشد

غافل از عاقل عقوبت کم کشد

خرد را چون دماغ از می سبک شد

حیا را شیشهٔ دعوی تنک شد

خط لوح عدم زان حرف حک شد

ازان سر حلقه ملک و ملک شد

چنان شیرین سوی صیدی به تک شد

که جای گرد عنبر بر فلک شد

رشک رقیب تا کیم ای بیوفا کشد

خواهم اجل رقیب ترا یا مرا کشد

میرم ز درد اگر بتو گوید کسی سخن

غیرت بلاست وه که مرا این بلا کشد

پروانه یی که رشک ز بیگانه میبرد

[...]

ز عالم گر برون شد احمد آقا

نپنداری که نام نیک حک شد

بیمن همت بابای کوهی

دل او محرم راز ملک شد

سبکروحانه رفت از بهر تاریخ

[...]

ز مصحف آیه ی سوگند حک شد

قسم را کار با نان و نمک شد

ز بس بت پایمال یک به یک شد

سیاه اندام چون سنگ محک شد