تن خنگ بید، ارچه باشد سپید

به تری و نرمی نباشد چو بید

گر آهو است بر مرد موی سپید

تو را ریش و سر گشت چون خنگ بید

بهشتم بغرید دیو سپید

که ای شاه بی‌بر به کردار بید

نه ارژنگ مانم نه دیو سپید

نه سنجه نه پولاد غندی نه بید

نمایی مرا جای دیو سپید

همان جای پولاد غندی و بید

غمی گشت از ارژنگ و دیو سپید

که شد کشته پولاد غندی و بید

نه ارژنگ ماندم نه دیو سپید

نه سنجه نه اولاد غندی نه بید

گرفتم کمربند دیو سپید

زدم بر زمین همچو یک شاخ بید

بدرید پهلوی دیو سپید

جگرگاه پولاد غندی و بید

بدرید پهلوی دیو سپید

جگرگاه پولاد غندی و بید

رخی چون گل سرخ و مویی سپید

بسر بر خزی سبز، چون سبز بید

نمودند دیگر گیاهی سپید

سیاهش گل و بیخ چون سرخ بید

کبودش تن و برگ یکسره سپید

سیه تخمش و بار چون مشک بید

دگر دیو دستان و دیو سپید

چو ارژنگ و اولاد و غندی و بید

نه سنجه بماند و نه دیو سپید

نه ارژنگ و غندی و نه باربید

یک درم وار دید نور سپید

چون سمن بر سواد سایه بید

وان گراز سیه چو دیو سپید

می‌زد از بوسه آتش اندر بید

دبیران نگر تا به‌روز سپید

قلم چون تراشند از مشک بید

سر نسترن را ز موی سپید

سیاهی ده از سایه مشک بید

جهانی چنین پُر ز نفط سپید

ز طوفان‌ِ آتش نگهدار بید