این چنین قندی پر از زهر ار عدو

خوش بنوشد چت حسد آید برو

دوست حقست و کسی کش گفت او

که توی آن من و من آن تو

عاشق حقی و حق آنست کو

چون بیاید نبود از تو تای مو

پس سلیمان گفت ای انصاف‌جو

داد و انصاف از که میخواهی بگو

هین مقابل شو تو و خصم و بگو

پاسخ خصم و بکن دفع عدو

بس کسا که نان خورد دلشاد او

مرگ او گردد بگیرد در گلو

گر تو خواهی باقی این گفت و گو

ای اخی در دفتر چارم بجو

بعد از آن چندان که می‌کوشید او

خود مجالش می‌نداد آن تندخو

چشم خود بر بند زان خوش‌چشم تو

عاریت کن چشم از عشاق او

ورنه تلخ و تیز مالیدی درو

گنده گشتی ناخوش و ناپاک بو

هم‌چو کفتاری که می‌گیرندش و او

غرهٔ آن گفت کین کفتار کو

گفت گفتم من چنین عذری و او

گفت نه من نیستم اسباب جو

کز خلاف عادتست آن رنج او

پس دوای رنجش از معتاد جو

سر به گوشش برد هم‌چون رازگو

پس نهاد آن چیز بر بینی او

از فراقت زرد شد رخسار و رو

برگ زردی میوهٔ ناپخته تو

حاجت خود عرضه کن حجت مگو

هم‌چو ابلیس لعین سخت‌رو

امتحان هم‌چون تصرف دان درو

تو تصرف بر چنان شاهی مجو

بر مثال عنکبوت آن زشت‌خو

پرده‌های گنده را بر بافد او

بر دوم پایه شوم من جای‌جو

گویی بوبکرست و این هم مثل او

لیک او بیند نبیند غیر او

جز به مغز پاک ندهد خلد بو