دل خسته و بستهٔ مسلسل مویی‌ست

خون گشته و کشتهٔ بت هندویی‌ست

سودی ندهد نصیحتت، ای واعظ

ای خانه‌خراب طرفه یک پهلویی‌ست

ز کهتر پرستیدن و خوشخوییست

ز مهمتر نوازیدن و نیکوییست

نکوکاری ار چه بر از خوش خوییست

بسی جای زشتی به از نیکوییست

سبب عاشقان نه نیکوییست

آفت دلبران نه مه روییست

عشق ذات و صفات شرکت نیست

بت پرستیدن از سیه روییست

عشق هم عاشقست و هم معشوق

[...]

در جهانی که نظم او ز دوییست

باعثش بدخویی و نیک خوییست

ترا بسیار خصلت جز نکویی‌ست

بگویم راست مردی راستگویی‌ست

مرا هر دو جهان بر مثل موئیست

به آتش سوزمش این دم که هوئیست

در خرابات عاشقان کوییست

وندرو خانهٔ پریروییست

طوق‌داران چشم آن ماهند

هر کجا بسته طاق ابروییست

به نفس چون نسیم جان بخشد

[...]

در خرابات عاشقان کوییست

وندر آن خانه یک پری‌روییست

طوقداران چشم آن ماهند

هر کجا بسته طاق ابروییست

در خم زلف همچو چوگانش

[...]

بر سر کوی خرابات محبت کوئیست

که مرا بر سر آن کوی نظر بر سوئیست

دهنش یکسر مویست و میانش یک موی

وز میان تن من تا بمیانش موئیست

ابروی او که ز چشمم نرود پیوسته

[...]

نفس باد صبا بیش معنبر بوییست

این چنین نکهت جان بخش هم از گیسوییست

بوی آن موی به هر سو که گذر خواهد کرد

سوی آن بوی شو ای دل که چه بس خوش بوییست

چشم سرمست و سر زلف تو بس آشفتست

[...]

کارت همه ناز و تندخویی‌ست

رسمت چو زمانه کینه‌جویی‌ست

مرا با روی تو پیوسته روییست

زیانی نی، که از وجه نکوییست

هوس دارم که: در پایت بمیرم

بعالم هر کسی را آرزوییست

ز شوق چشم میگونش خرابیم

[...]

هم به هر قبه ای تو را روییست

هم به هر جانبیت پهلوییست

ولی زانجا که حکم خوبروییست

ز پرده خوبرو در تنگ خوییست

ز دینار زرش صد سرخروییست

تظلم کردن از وی هرزه گوییست

او شاه ولایت نکوییست

جان تن عشق و مهرجوییست

هر بنفشه که بر لب جویی‌ست

گره زلف عنبرین‌مویی‌ست

هرچند درین‌ گلشن هرسو گل خودروییست

از خون شهیدانت در رنگ حنا بوییست

از سلسلهٔ تحقیق غافل نتوان بودن

طول امل آفاق از عالم‌ گیسوییست

ای چرخ سر ما را پامال جفا مپسند

[...]

خدا دریا و این عالم سبوئیست

سبو را ز آب دریا آبروئیست