عشق را کیستی نگویی تو

بر دَرِ عاشقی چه پویی تو

گفتم ای جان پر از نکویی تو

از کجایی مرا نگویی تو

کاندرین خرسرای پویی تو

به چه مانی مرا نگویی تو

اندرین خر سرای نویی تو

به چه مانی مرا نگویی تو

اگر با استخوان کیبویی تو

مباش ایمن سگی در پهلویی تو

یکی دیدی اگرچه در دوئی تو

همی گوئی که جمله هم توئی تو

از این پرده نظر کن هم توئی تو

چرااکنون توئی اندر دوئی تو

زهی واصل که اینجاگه توئی تو

که بیشک محو کردستی دوئی تو

در کوی خیال خود چه می‌پویی تو

وین دیده به خون دل چه می‌شویی تو

از فرق سرت تا به قدم حق دارد

ای بی‌خبر از خویش چه می‌جویی تو

غیر از این چاره ‌ ای نجوئی تو

جز سوی بندگی نپوئی تو

جز رضای خدا نجوئی تو

جز بسوی خدا نپوئی تو

تا کی آخر از این دوروئی تو

فتنۀ خلق و هرزه گوئی تو

موج و بحر و حباب و جویی تو

عین ما را بجو که اویی تو

پاکی ز توهم دویی تو

در حکم خرد همین تویی تو

در بزم شهود، ذکر می‌گویی تو

با کعبه به راه کعبه می‌پویی تو

یار از رگ گردن به تو نزدیک‌ترست

ای هیچ نکرده گم چه می‌جویی تو؟

ای گل چه گلی مانا از گلشن هوئی تو

چشمت مرساد از کس هی هی چه نکوئی تو

یا رب چه جمالست این یا رب چه کمالست این

از توبه نپرسد کس هم خود نه بگوئی تو

چشمم نگران سویت دل میتپد از خویت

[...]

من نزد توام حاضر هر جای چه جوئی تو

واندر همه جا هستم بیهوده چه پوئی تو

بیهوده نمی پویم ای دوست قرارم نیست

یکجا بچه سان باشم چون در همه سوئی تو

هر جا که شدم دیدم نقشی ز جمال تو

[...]