آب طاعت برید از جویش

نیل لعنت کشید بر رویش

هر هدایت که داری ای درویش

هدیهٔ حق شمر نه کردهٔ خویش

کفر اشهاد کرده بر مویش

عقل دریوزه کرده از کویش

مصطفی چشم روشن از رویش

شاد زهرا چو گشت وی شویش

در ره بی‌نیازی ای درویش

رَو تو بیگانه‌وار از پی خویش

دیو همچون ملک شد از رویش

روز شب گشته زان سیه مویش

چون قیامت برآید از کویش

روی باشد قفا قفا رویش

آز دارد بر آستانهٔ خویش

صد هزاران توانگر درویش

دارد از بهر پختگی درویش

هیزم خشک ز آتشِ دل خویش

کین بپسنده مردم درویش

خورد از خونبهای دیدهٔ خویش

وانکه بد گفت نیکویی گویش

ور نجوید ترا تو می‌جویش

کز بدی خویت و ز مردی خویش

هم پیاده شوند و هم درویش

وقت آن کو کمان به خاطر خویش

زه کند از برای ده درویش

گویی آمد ز خانه و کویش

خوی خوش بر نظارهٔ رویش

ارغوان از خجالتِ رویش

سرخ شد چون رخان دلجویش

دیدم چو مه و مهر میان کویش

گرمابه زده آبچکان از مویش

گفتم که یکی بوسه دهم بر رویش

زینسو زن من رسید وز آنسو شویش

ما را بمران چو سایلان از در خویش

بنگر صنما که عاشقم یا درویش‌

هر که او را دلی و جانی بود

شد بمیدان عاشقی کویش‌

کشته گشتند عاشقان و هنوز

نشنیدست هیچکس بویش

رحلت عاشقان ز هر سویی

[...]

گرت سر در گل است آن جا مشویش

و گر لب بر سخن با کس مگویش

گلی کاول برآرد طرف جویش

فزون باشد ز صد گل‌زار بویش