نباشی بس ایمن به بازوی خویش

خورد گاو نادان ز پهلوی خویش

ولیکن نبیند کس آهوی خویش

ترا روشن آید همه خوی خویش

ز صندوق و یاقوت و بازوی خویش

ز دینار و دیبا به پهلوی خویش

همی‌راند گویان به مشکوی خویش

به سوی بتان سمن‌بوی خویش

تو اندر گمانی ز نیروی خویش

همی پیش دریا بری جوی خویش

ترا جای روبم به گیسوی خویش

ترا دانم اندر جهان شوی خویش

ببسته به رسم عرب روی خویش

به دستار پوشیده گیسوی خویش

مشو غره بر زور و بازوی خویش

بر این برز و بازوی و هم خوی خویش

گروهی زده دست بر روی خویش

همه مویه کردند بر شوی خویش

نوبهار تازه پیدا کرد رنگ و بوی خویش

برگرفت از باد مشکین گل نقاب از روی خویش

بوستان چون جلوه زد گل را بطرف جوی خویش

کرد گل عاشق جهانرا بر رخ نیکوی خویش

مرغ دستانزن بلحن حلق دستانگوی خویش

[...]

چو برقع براندازم از روی خویش

ندارم جهان را به یک موی خویش

چاکرش را کرد مرد کوی خویش

داد با نعلین راهش سوی خویش

چون نمود از زیر برقع روی خویش

بست صد زنارش از یک موی خویش

سایه در گردانمش در کوی خویش

پس برآرم آفتاب روی خویش

کنیزک شد سوی کدبانوی خویش

به شادی شکر گفت از داروی خویش

سالها بر خاک سودم روی خویش

تا شبی خوانی مرا تو سوی خویش

گه علم میبینی و بازوی خویش

گه نظاره میکنی بر موی خویش

شیرخور نه از من از بازوی خویش

زانکه خواهی خورد از پهلوی خویش

چو روزی به سعی آوری سوی خویش

مکن تکیه بر زور بازوی خویش

مردانه وار بر گذر از آرزوی خویش

دیگر مبین به دیده خود دیده سوی خویش

روی دل کسان نتوان دید و روی دوست

گر روی دوست خواهی منگر به روی خویش

ور برگ ترک خویشتنت نیست در سلوک

[...]