فرامش ترا مهتران چون کنند

مگر مغز و دل پاک بیرون کنند

همه مردم از شهر بیرون کنند

همه ری بپی دشت و هامون کنند

نباید که یک‌سر پر از خون کنند

ز تن جامهٔ شاه بیرون کنند

کی بر ما دلیری همی چون کنند

همی جنگ از اندازه بیرون کنند!

بَرِ کوه در زخم هامون کنند

دل و چشم خور چشمه خون کنند

خورش ها بفرمود کافزون کنند

دکان ها همه خوب گلگون کنند

ترسم از آن شب که شبیخون کنند

خوار‌َ‌ت ازین بادیه بیرون کنند

خطبه چو بر نام فریدون کنند

گوش بر آواز دهل چون کنند‌؟

گردلم را زین مصیبت خون کنند

ازدلم این درد چون بیرون کنند

زبده دوران ملک مستنصر آن کز کبریا

حضرت او را ملاذ آل الپ ارغون کنند

شش جهت را مشتق از شش حرف اسمش می نهد

زان سبب در رفعتش هفت آسمان مضمون کنند

نزد کلک نقش بندش نام مانی گر برند

[...]

شبانگه به کین دست بیرون کنند

به فرهنگ و مه‌رو شبیخون کنند

دین پناها کی روا باشد که خلق از مستزاد

ملک و اسباب و زن و فرزند را مرهون کنند

سخت می‌ترسم ازین معنی که خاص و عام ملک

از تو برگردند و رو با حضرت بی چون کنند

از عوانان ممالک گردن یک تن بزن

[...]

ز دل ترس یک باره بیرون کنند

ز کین دشت آورد پر خون کنند

نوبهار آمد که مرغان بال و پر گلگون کنند

وز نوای ناله هر دم گوش گل پرخون کنند

گر سزاوار بهشتم باری ای رضوان مرا

در بهشتی بر که آنجا درد دل افزون کنند

دیده گر داری بیا سوی گلستان وفا

[...]

این کج نظران به گلشنی رو نکنند

تا همچو گلش رخنه شش سو نکنند

آغوش مشام بر گلی نگشایند

کش چون گل آفتاب بی بو نکنند

یکه تازان جنون چون روی در هامون کنند

خاکها در کاسه بی ظرفی مجنون کنند

بلبلان سوگند بر سی پاره گل خورده اند

کز گلستان شبنم گستاخ را بیرون کنند!

حیرتی دارم که چون در روزگار زلف او

[...]

خوبان بغازه چون رخ خود لاله گون کنند

هر روز تازه در جگر خلق خون کنند

مستان برای نرگس بیمار چشم یار

از بهر خیر، آش خماری برون کنند

میباش سرفگنده، که شاهان ملک شرم

[...]

بیچارگان، بآه شهان را زبون کنند

این تند بادها، چه علمها نگون کنند

شیرین لبان چو بزم می لاله گون کنند

خون مرا به جرعه، برای شگون کنند

بیرون خرام در صف نازک نهالها

کز شرم جلوهٔ تو، علمها نگون کنند

بشتاب کآهوان حرم از هجوم رشک

[...]

چو آمدش هنگام بیرون کنند

وزان پس ندانیم تا چون کنند