قلا دید در لشکر افتاده نوف

از آن زخم و آن حمله صف شکوف

به قدیم است اولش معروف

به دوام است آخرش موصوف

بنهایت نه ملک او معروف

به بدایت نه ذات او موصوف

ای شده در نماز بس معروف

به عبادت برِ کسان موصوف

راندنی کاندرو نبود وقوف

خواندنی کاندرو نبود حروف

که پذیرفت ازو درم به الوف

زر و گوهر که نیست جای وقوف

ندی آمد بدو ز ربّ رئوف

که کنیدش در آن مکان موقوف

ایا بفضل و کرم در جهان شده معروف

ضمیر پاک ترا بر نهان چرخ وقوف

تو شمس دینی، لیکن بسان شمس ترا

مباد خوف زوال و مباد بیم کسوف

جوار تو سپر صرف روزگار شدست

[...]

ایا به محمدت و بر و مکرمت معروف

خط علوم و ادب را شمایل تو حروف

رشید ملک، ادیب عمید، زین الدین

چو دین به هر صفتی کز ثنا رود موصوف

محل کلک تو را رتبت زمین و زمان

[...]

به خورشیدی سریرش هست موصوف

به مه بر کرده معروفیش معروف

بیاضش در گزارش نیست معروف

که در بردع سوادش بود موقوف

ای تو به صفات خویش موصوف

ای نهی تو منکر، امر معروف

امر و نهی‌ش به راستی موقوف

نهی او منکر امر او معروف

دگر گونه گوید جهان فیلسوف

ابومعشر اندر کتاب الوف

چنین گوید آن کاردان فیلسوف

که بر کارِ آفاق بودش وقوف

بر مه و خورشید میاور وقوف

مه خور و خورشید شکن چون کسوف

چو باشد محتسب در امر معروف

به نهی منکر آید نیز موصوف

حقیقت خاک در ذاتست موصوف

کسی کین سرّ کند اینجای مکشوف

اگر اسرار قرآن گشت موصوف

ترا بیشک شوی در جمله معروف

سوی خاکی و هر سه از تو معروف

توئی عین العیان و ذات موصوف