زاهد که کند سلاح‌پوشی

سیلی خورد از زیاده‌کوشی

من دُر خرم و تو دُر فروشی

بفروش متاع اگر بهوشی

چون برزدی از نفیر جوشی

گفتی غزلی به هر خروشی

بر آتش غم منم تو جوشی؟

من سوگ‌زده سیه تو پوشی؟

بر گفت ز راه تیزهوشی

افسانهٔ آن زبان فروشی

نی نی غلطم‌، ز خون بجوشی

وانگه به کجا‌؟ به خون فروشی

زخمی به زبان همی فروشی

من سوختم و تو بر نجوشی

گفتا به خدای اگر بکوشی

کز تشنه زلال را بپوشی

آن باد که در پسند کوشی

ز احسنت خودش پرند پوشی

آتش گرم یابی ار جوشی

آهن سرد کوبی ار کوشی

من ستمدیده را به خاموشی

ناگزیر است ازین سیه‌پوشی

دوش آمد و گفت: روز و شب میجوشی

تادین ندهی ز دست در بیهوشی

چون من همهام به قطع و دنیا هیچ است

آخر همه را به هیچ مینفروشی

پادشاهی با چنان یوسف وشی

روز و شب بنشسته در خلوت خوشی

دران جمع اوفتاد از شوق جوشی

برآمد از میان بانگ و خروشی

خوشی می‌رفت با او چون خموشی

که تا بُردش بر گندم فروشی

برآمد از پس پرده خروشی

چو دریا زان زنان برخاست جوشی

نمی‌دانی که تا تو سیم کوشی

بغفلت عمر زرّین می‌فروشی

همه مرغان درافکنده خروشی

ز جانان بی نوا نامانده گوشی

اگر هر دم حضوری را بکوشی

زواَسجدواَقتَرِب خلعت بپوشی

دمی از عشق گل دارم خروشی

برآید در دلم هر لحظه جوشی