رفیقا، چند گویی: کو نشاطت؟

بنگریزد کس از گرم آفروشه

مرا امروز توبه سود دارد

چنان چون دردمندان را شنوشه

چون بنشیند زمی معنبر جوشه

گوید کایدون نماند جای به نوشه

در فکند سرخ مل به رطل دو گوشه

روشن گردد چهار گوشهٔ گوشه

چکنی طمع خویشی از خوشه

که ازو برنبست کس توشه

تا ترا نیست لقمه‌ای توشه

ندروی زین ثمار یک خوشه

رَبع فلک از چهارگوشه

داده ز درت هزار خوشه

در گوشه نشست و ساخت توشه

تا کی رسدش چهار گوشه

مردمی در آب شور و گوشهٔ

کز جهان پیه آبه بودش توشهٔ

او درآید لاجرم از گوشهٔ

خویش را سازد از ایشان توشهٔ

بود صاحب عزلتی در گوشهٔ

از جهان نه زادی ونه توشهٔ

زان بهر در رفتم و هر گوشهٔ

تا دهندم در ره تو توشهٔ

بود از آن اعرابئی بی توشهٔ

یافته در شوره جائی گوشهٔ

هر زمان در منزلی و گوشهٔ

پیش او میرست هر جا خوشهٔ

گر از خوان من نبودت توشهٔ

جوی باشد آخر ز هر خوشه

رفتنی کیست اندرین گوشه؟

گو: منه رخ به راه بی‌توشه

آدم از جهل بست برتوشه

از چنان خرمن اینچنین خوشه

من درین سالها که بی توشه

کرده بودم زاین و آن گوشه

چو زهره ثور و میزان ساخت گوشه

عطارد رفت در جوزا و خوشه

بدینسان سبز و خرم هفت خوشه

که دل زان قوت بردی دیده توشه

چو از دانه شود آگنده خوشه

نهندش همچنان از بهر توشه

خرجش ز نم سحاب توشه

دخلش سر و شاخ غرق خوشه