پراگنده شد دانش و هوش من

به خاک اندر آمد سر و دوش من

نگهدار دین و تن و هوش من

همان نیروی جان وگر توش من

بدو گفت ازین پس تو درگوش من

یکی لب بجنبان که تا هوش من

حذر کن ز خشم جگر جوش من

مباش ایمن از خواب خرگوش من

هست خاموشی این دل خاموش من

عالمی را سوخته این جوش من

فقر را در خواب دیدم دوش من

گشتم از خوبی او بی‌هوش من

از جمال و از کمال لطف فقر

تا سحرگه بوده‌ام مدهوش من

فقر را دیدم مثال کان لعل

[...]

می‌بساید دوششان بر دوش من

نعره‌هاشان می‌رسد در گوش من

تا که خود را در دهم در جوش من

تا رهی یابم در آن آغوش من

بانگ آبش می‌رسد در گوش من

مست می‌گردد ضمیر و هوش من

جانِ من و عقلِ من و هوشِ من

هر سه به یک ره شده فرتوشِ من

صاعقۀ عشق درآمد بسوخت

خوابِ من وخوردِ من و توشِ من

بر رهِ امید و ندای نجات

[...]

چند آواز تو از بیرون رباید هوش من؟

ره نیابد دردرون چون حلقه در گوش من

در میان سرو، قمری دست خود را حلقه کرد

چند باشد حلقه بیرون در آغوش من؟

چون شراب کهنه ام آسوده در مینا، ولی

[...]

ز تن چون مسافر شود هوش من

برآواز پایت بود گوش من

به کف چقماق چون برگیرد آن چرچین فروش من

رسد چون سنگ آواز خریداران به گوش من

ز عکس او دکان از بس که چون آئینه روشن شد

ندارد طاقت نظاره او چشم و هوش من

روم در پیش او هر روز پرسم نقد هر جنسی

[...]

خم قامت نبرد ابرام طبع‌ سخت‌کوش من

گران شد زندگی اما نمی‌افتد ز دوش من

تسلی کشته‌ام چون مو‌ج گوهر لیک زین غافل

که خاکست اینکه می‌نوشد زبان بحر نوش‌ من

غم عمر تلف گردیده تا کی بایدم خوردن

[...]

گفتشان ای زینت آغوش من

ناقه تان گر نیست اینک دوش من

رفت و با خود برد عقل و هوش من

وان دل سرگشته ی پرجوش من

از قضایت متنفی کن جوش من

تا به محشر حلقه کن در گوش من

برده از آندم که عقل وهوش من

پند کس را نیست ره درگوش من

کیست که در افتخار زدل برد جوش من

که حلقه بندگیت شد حلل گوش من

خصم نگیرد گرو زپهنه هوش من

مال هم آغوش اوکمال همدوش من

مر این مشک آبی که بردوش من

بود همچو جانی در آغوش من