عیبم مکن ای خواجه اگر می نوشم

در عاشقی و باده پرستی کوشم

تا هشیارم نشسته با اغیارم

چون بی‌هوشم به یار هم آغوشم

من آنگه باز یابم صبر و هوشم

که خوش گفتار تو آید به گوشم

شوم با آن صنم بهتر بکوشم

ز بی شرمی یکی خفتان بپوشم

چو باشد رنگ رویم ارغوانی

نداند دشمنم درد نهانی

خروش و بانگ شه آمد به گوشم

جدا کرد از دلم یکباره هوشم

گهی گفتی که این زشتی بپوشم

به بدنامی و رسوایی نکوشم

جرا درد از طبیب خویش پوشم

بلا بیش آورد گر بیش کوشم

تو آگندی به دست خویش گوشم

سخنهای تو اکنون چون نیوشم

خوش آید هرچه تو گویی به گوشم

تو گویی بانگ مطرب می‌نیوشم

گهی گفتی که گر با وی بکوشم

ندانم چون دهد یاری سروشم

کوشم که بپوشم انده و نخروشم

پیدا کند این دو دیده تا کی پوشم

چون گفته بخردان همی بنیوشم

با زخم زمانه هرچه یکسر کوشم؟

درویش نیم اگرچه کم می‌کوشم

دیوانه نیم اگرچه گم شد هوشم

گر بی‌برگی به مرگ مالد گوشم

آزادی را به بندگی نفروشم

گرچه از عقل دیده پرهوشم

پیش چشم تو حلقه در گوشم

می نفروشم گلیم و می نفروشم

گر بفروشم برهنه ماند دوشم

خدایگان وزیران و پادشاه صدور

که با نفاذ تو هست از قضا فراموشم

یکی ز آتش جور سپهر بازم خر

که از تجاوز او همچو دیگ می‌جوشم

عجب مدار که امروز مر مرا دیدست

[...]

قصاب منی و در غمت می‌جوشم

تا کارد به استخوان رسد می‌کوشم

رسمی‌ست تو را که چون کشی بفروشی

از بهر خدا اگر کشی مفروشم

قصاب منی و در غمت می‌جوشم

تا کارد به استخوان رسد می‌کوشم

رسم است ترا که چون کشی بفروشی

از بهر خدا اگر کشی مفروشم

تو دل‌خر باش تا من جان فروشم

تو ساقی باش تا من باده نوشم

حساب حلقه خواهد کرد گوشم

تو می‌خر بنده تا من می‌فروشم

به یک گز مقنعه تا چند کوشم‌؟

سلیح مردمی تا چند پوشم‌؟