موبد‌ی از کشور هندوستان

رهگذر‌ی کرد سوی بوستان

گل فشانی کرده‌ام زین بوستان

یاد داریدم به خود ای دوستان

بود ابراهیم چون از دوستان

آتش آمد بهر آن شه بوستان

گفت ای خلوت‌سرا‌ی دوستان

پای تا سر بوستان در بوستان

بلبل از باد صبا در بوستان

نوحه می‌کردند بهر دوستان

کوری ایشان درون دوستان

حق برویانید باغ و بوستان

هر که باشد همنشین دوستان

هست در گلخن میان بوستان

پیل باید تا چو خسپد او ستان

خواب بیند خطهٔ هندوستان

آب حیوان قبلهٔ جان دوستان

ز آب باشد سبز و خندان بوستان

صبح است یا نور قمر یا آینه یا روست آن

شام است یا مشکین زره یا غالیه یا موست آن

دوش است و بر یا گردن است یا قاقم و دیبای روم

عاج است یا بلورتر یا ساعد و بازوست آن

ابروست یا قوس و قزح یا عنبر تر بر قمر

[...]

پای در زنجیر پیشِ دوستان

بِهْ که با بیگانگان در بوستان

دریغ آمدم زآن همه بوستان

تهیدست رفتن سوی دوستان

گل آورد سعدیْ سوی بوستان

به شوخی و فلفل به هندوستان

یکی را به زندانْ درش دوستان

کجا مانَدَش، عیشِ در بوستان؟

یکی حجره خاص از پی دوستان

در حجره اندر سرا بوستان

پس از ما همین گل دمد بوستان

نشینند با یکدگر دوستان

پای در زنجیر پیشِ دوستان

بِهْ که با بیگانگان در بوستان

شنیدم گوسپندی را بزرگی

رهانید از دهان و دستِ گرگی

دورم دریغ موسمِ عشرت ز دوستان

نزدیک شد که باز شود تازه بوستان

یارم نمی خورد غم من هیچ و من همه

خون می¬خورم به جای مِی آخر نکوست آن

هرگز نداشت بی گره کینه ابروان

[...]

یکی گفت اگر صاحب بوستان

نیت خیر کردست نیکوست آن

خنده زنان همچو گل بوستان

چشم گشادم به رخ دوستان