بدو گفت شاپور کز بوستان

نرست از چمن کینهٔ دوستان

بخفت آن شب تیره در بوستان

همی یاد کرد از لب دوستان

که تا این بهشتست یا بوستان

همی بوی مشک آید از دوستان

گرانمایه‌تر کیست از دوستان

کز آواز او دل شود بوستان

نباشد جزاندیشهٔ دوستان

فلک یارومهر ردان بوستان

یکی نامه بنوشت چون بوستان

گل بوستان چون رخ دوستان

ز فرزند و خویشان وز دوستان

و زآن شاه چون سرو در بوستان

از آرزوی روی گل و روی دوستان

زرّین شدست روی من و روی بوستان

بدو تازه بادا دل دوستان

چو برگ گل سرخ در بوستان

چو دو سرو بودند در بوستان

گرازان به کام و دل دوستان

گل نیکوی را رخش بوستان

بدان بوستان داده دل دوستان

ببرم پیت را به هندوستان

نماند یکی گل در این بوستان

همه کشور سند و هندوستان

زقنوج کشمیر چون بوستان

گفت حکیمی که مفرح بود

آب و می و لحن و خوش و بوستان

هست ولیکن نبود نزد عقل

هیچ مفرح چو رخ دوستان

دگر باره از دست این دوستان

گریز آورم سوی آن بوستان

ز غزنین درآمد به هندوستان

ره از موکبش گشت چون بوستان

به نزل سپهدار هندوستان

بساطی برآراست چون بوستان

بگردان پی شیر ازین بوستان

مده پیل را یاد هندوستان

دگرباره بر مرز هندوستان

گذر کرد چون باد بر بوستان

مست‌نوازی چو گلِ بوستان

توبه‌فریبی چو مُلِ دوستان