یک سو کشمش چادر، یک سو نهمش موزه

این مرده اگر خیزد، ورنه من و چلغوزه

همچو سگ در به در به دریوزه

خوانده مر زهر را شکر بوزه

از پی نان و آب هر روزه

زهر را خوانده ای شکر بوزه

شهاب دولت و دین ای کسی که هست مدام

نیاز راز تو عید و سؤال را روزه

ستاره را ز رواء تو کیک دریاچه

زمانه را ز سخای تو ریگ در موزه

ز سرخ‌رویی توفیق تست نزد خرد

[...]

چون به دست است رزق هر روزه

منقطع دار دستی در یوزه

ای با تو مرا دوستی سی روزه

از خدمت تو وصل کنم دریوزه

گفتی که چرا تو آب را نادیده

ای جان جهان سبک کشیدی موزه

زهر است مرا غذای هر روزه

زین کاسهٔ سرنگون پیروزه

وز دهر سیاه کاسه در کاسم

صد ساله غم است شرب یک روزه

دهر است کمینه کاسه گردانی

[...]

چشمه‌ای کاین حصار پیروزه

کرده زو آب و رنگ دریوزه

ای دوست بدان کاین فلک پیروزه

از حلقهٔ جمع ما کند دریوزه

هر کس که کشد دمی ازین پستان شیر

بالغ گردد گرچه بود یک روزه

دگر باره برفت از بهر کوزه

که تا بگشاید آن دل‌تنگ روزه

نشستی در غم یک پای موزه

که گفتت جز بگل نگشای روزه

روی تو نماز آمد و چشمت روزه

وین هر دو کنند از لبت دریوزه

جرمی کردم مگر که من مست بدم

آب تو بخوردم و شکستم کوزه

مانندهٔ زنبیل بگیر این روزه

تا روزه کند ترا به حق دریوزه

آب حیوان خنک کند دلسوزه

این روزه چو کوزه است مشکن کوزه

هین نوبت صبر آمد و ماه روزه

روزی دو مگو ز کاسه و از کوزه

بر خوان فلک گردد پی دریوزه

تا پنبهٔ جان باز رهد از غوزه

عیش این علام دو سه روزه

بود از بحر عشق یک کوزه

چون تهی کرد سفره و کوزه

دست یازد به چادر و موزه

چکند مرد چادر و موزه؟

از چنین رزق روزه به، روزه

اگرش قطره‌ایست در کوزه

هم از آن بحرهاست در یوزه

دل ابن یمین گرچه ز غصه خون همی گردد

ازین بخت سیه روز و ازین گردون پیروزه

ولیکن زین خرف گشته سپهر ناسپاس ایدل

چه گویم ز نادانی کله میسازد از موزه

معاذ الله اگر روزی بغیری احتیاج افتد

[...]

می رسم بر در تو هر روزه

شی ء لله زنان به دریوزه