کنون بهمن این نامور پور من

خردمند و بیدار دستور من

نگه کن بدین پاک دستور من

که گوید بدو رزم گر سور من

بت آرای وفرخنده دستور من

هم آن گنج وپرمایه گنجور من

بدآگاهی آورد از پور من

ازان نامور پاک دستور من

که بگسست از بازوان زور من

چنین تیره شد اختر و هور من

به شیدوش فرمود کای پور من

به هر کار شایسته دستور من

که باشد هم آورد من پور من

خردمند جنگی و دستور من

مصطفی گفتا که عرفان نور من

مرتضی گفتا که انسان طور من

ای که مهر تست در جان نور من

ای تو گشته ناظر و منظور من

چون توانم شد ز نیشابور من

بار بر سر تا بجای دور من

نیست از دست دل رنجور من

صبر بر فرموده ات مقدور من

بگفتا که این نیست مقدور من

وز این حرف خالیست منشور من

آسمان‌ها را به چرخ آرد دل پر شور من

می‌کند از جای خم را باده پر زور من

خاکیان بی بصیرت را نمی‌آرد به شور

ورنه می‌ریزد نمک در چشم اختر شور من

دیده رغبت به هر شهدی نمی سازم سیاه

[...]

مغز را آشفته می سازد دل پر شور من

پنبه برمی دارد از مینا می منصور من

جای حیرت نیست گر در خم نمی گیرد قرار

پاره شد زنجیر تاک از باده پر زور من

گرچه از داغ است در زیر سیاهی سینه ام

[...]

پیش نور او نتابد نور من

دیده ها گردند ازین رو کور من

کز تو روشن گشت چشم کور من

من شدم موی ودستت طور من

همی پرزنان گشت بر دور من

نترسید هیچ ازمن و جور من

اندر این صحرا سر پر شور من

بهر کاری داده سر منظور من

من عشیق و بی نشان، منظور من

تا چه ها آید به سر زین شور من

کجایی علی(ع) ای جوان پور من

فروغ جهان بین بی نور من