کجا در عصر او مردم که بودند

فصاحت با شجاعت می‌نمودند

بداَندیشان سلطان آنچه بودند

همین روز و همین حال آزمودند

هنر در فارسی گفتن نمودند

کجا در فارسی استاد بودند

بزرگانی که پیش شاه بودند

همه دندان به دندان بربسودند

گناه رفته را پوزش نمودند

به پوزش کینه را از دل زدودند

بزرگانی که پیرامُنْش بودند

همه فرمانْش را طاعت نمودند

چون روی هوا دوش به قیر اندودند

تا روز همه تپان و لرزان بودند

بر تارک من ستارگان نغنودند

گویی که همه بر تن من بخشودند

باز دیدم که ظالمان بودند

در جهان هفته‌ای نیاسودند

آمدند و به دست می‌سودند

زانکه از چشم بی‌بصر بودند

انبیا راستانِ دین بودند

خلق را راه راست بنمودند

انبیا خطِ دائره بودند

همه بر خط جمال بنمودند

راستی از میانه بربودند

بی‌کرانه کژی بیفزودند

دوستان ای پسر چنین بودند

کز مراعات هم نیاسودند

پیش از این دوستان چنین بودند

کز غم یکدگر نیاسودند

دو ازو در نهاد مسعودند

فاعل خیر و منبع جودند

پرسید مرا دوست که آن قوم که بودند

کز خلق جهان گوی حقیقت بربودند

گفتم: چه نشان پرسی زان قوم که ایشان

خود را بخود از روی نمودن ننمودند

بر حاشیه دعوی هرگز نگذشتند

[...]

نشاطی نیم رغبت می‌نمودند

به تدریج اندک‌اندک می‌فزودند

گوزن و شیر بازی می‌نمودند

تَذرو و باز غارت می‌ربودند

حریفان جنس و یاران اهل بودند

به هر حرفی که می‌شد دست سودند

روزی دو به دو نشسته بودند

شادی و نشاط می‌فزودند