از بهر تو گنج خویشتن پالودم

پالودم گنج و دردِ دل بزدودم

هر چند ترا جز از وفا ننمودم

یک روز نکردی به وفا خشنودم

من مایه عدل و مایه جودم

سلطان ملک ارسلان مسعودم

خورشید جهان فروز شد رأیم

باران زمین نگار شد جودم

محمود خصال و رسم و ره رانم

[...]

ای طبع چو آتش از تو بس خوشنودم

کاندر فکرت همی نمایی دودم

چون نیست زمانه تمامت سودم

ارجو که به کام دل رسانی زودم

در جسُتنِ جام جم، جهان پیمودم

روزی ننشستم و شبی نغنودم

ز استاد چو رازِ جام جم بشنودم

آن جام جهان‌نمایِ جم، من بودم

چند روزی درین جهان بودم

بر سر خاک باد پیمودم

بِدْویدم بسی و دیدم رنج

یک شب از آز خویش نغنودم

نه یکی را به خشم کردم هجو

[...]

من بدان مجلس اندرون بودم

زان عبارت به دل برآسودم

بر گناهم گناه بفزودم

بر تن و جان خود نبخشودم

به دو لفظ نکو که بشنودم

یک در اندر فلک بیفزودم

شعرا را به لفظ مقصودم

زین قبل نام گشت مجدودم

منزل روز و شب بپیمودم

گرچه در منزلی نیاسودم

خیالت را پرستش‌ها نمودم

و گر جرمی جز این دارم جهود‌م

مگر تلخ آمد آن لب را وجودم

که وقت ساختن سوزد چو عودم

مبین کز توسنی خشمی نمودم

تواضع بین که چون رام تو بودم

به‌هر سختی که تا اکنون نمودم

چو لحن مطربان در پرده بودم

بسی تیر از کمان افکنده بودم

نشد بر هیچ کاغذ کازمودم

زین پیش نشاطی آزمودم

امروز نه آنکسم که بودم

من بی‌پدری ندیده بودم

تلخ است کنون که آزمودم

من نیز به سنگ عشق سودم

عاشق شده خواری آزمودم

عشق است خلاصهٔ وجودم

عشق آتش گشت و من چو عودم

من کنیز فلان ملک بودم

که ازو گرچه مُرد‌، خوشنودم