ای دل چو فراقش رگِ جان بگشودت

منمای به کس خرقهٔ خون‌آلودت

می‌نال چنان که نشنوند آوازت

می‌سوز چنان که بر نیآید دودت

بَدل کردی مرا آخر چه بودت

به جای این زیان چندست سودت

گرفتش دایه و گفتش چه بودت

ستنبه دیو بد خو چه نمودت

بر درِ فضل و حضرت جودت

بهر انجاز لطف موعودت

به چنین ره که رهنمون بودت‌؟

وین چنین بازی‌یی که فرمود‌ت‌؟

گر هست درین راه سر بهبودت

بر باید خاست از سر هستی زودت

در عشق بمیر از آنکه سرمایهٔ عمر،

تا تو نکنی زیان، ندارد سودت

بزن آن مرد گفت این نیست سودت

مرا خشنود باید کرد زودت

قصب بر فرق پیچیدن چه سودت

که آخر در کفن پیچند زودت

شبت خوش باد وزین شب خوش چه سودت

که روز روشنی هرگز نبودت

بخواه از آرزویی هست زودت

چرا بی خود شدی آخر چه بودت

دمی کز عشق آید در وجودت

از آن دم کن نظر دیدار بودت

وصالم بخش چون اندر نمودت

فنا خواهم شد اندر بود بودت

چو کردی ترک جسم و جان زبودت

یکی باشد حقیقت در نمودت

ره مردان طلب تا در نمودت

نمایند از حقیقت بود بودت

بدان نقاش در بود وجودت

که نقش ذات خود اینجا نمودت

توئی اینجا شناسای وجودت

حقیقت خویش دانی بود بودت

بباید مرد آخر در وجودت

که در مردن بیابی بود بودت

نمیداند کسی جانا نمودت

اگرچه کردهاند اینجا سجودت

تو خود آوردهٔ اینجا نمودت

تو خود دانی حقیقت بود بودت

دگر میبشکنی بت از وجودت

که ناپیدا نماید بود بودت