چو میغی بود تیغ هندوانی

ازو بارنده سیل ارغوانی

من از دادار ترسم با جوانی

نترسی تو که پیر ناتوانی

بیار ای ویس جام خسروانی

درو می چون رخانت ارغوانی

بدین بی مایگی عمر و جوانی

به سر بردن به یک زن چون توانی

اگرچه در زمانه پهلوانی

به نام نیک بیش از خسروانی

توی ویسه که ماه نیکوانی

به چشم و زلف شاه جادوانی

به پیران کن تقرب تا توانی

که ایشانند آگاه از جوانی

چو جانم بر لب آید میتوانی

مرا آن دم ندایی بشنوانی

بدان زاری که پیر ناتوانی

فرو ریزد بسر، خاک جوانی

بنفشه طفل بود از ناتوانی

ولی نامد ازو رنگ جوانی

بکن عدل و کرم گر میتوانی

کتاب ظلم را دیگر نخوانی

سفرکن جان بابا تا توانی

نظر میدار ایّام جوانی

سبق گیرند بر آب از روانی

گر ایشان را به آب خود بخوانی

ورچه کناس را نجس خوانی

آنچه او میکند تو نتوانی

لیکن آثار روح حیوانی

که تو ادراک و جنبشش خوانی

بدین سرگشتگی مسکین جوانی

غریبی دردمندی ناتوانی

جامع عالمی اگر دانی

نسخهٔ خویش را فرو خوانی

بی همه چون همه تویی همه را

از خودش می ‌طلب که تو آنی

جامی به کف آر تا توانی

می نوش ز خم خسروانی

بدان زاری که پیر ناتوانی

فرو گرید سر خاک جوانی

گر چنین نامه خود بر خوانی

بار نامه پس از این نتوانی