گر ترا تیغ تن زند اه کن

ور ترا زخم حق زند خه کن

کرد پیش آر و گفت کوته‌کن

با چنین گفت کرد همره‌کن

ثقه الدین دراز بادت عمر

کوتهی را به رنج من ره کن

عمر شکر ار دراز می خواهی

به عطا عمر وعده کوته کن

ای صبح مرا حدیث آن مه کن

ای باد، مرا ز زلفش آگه کن

ای قرصهٔ آفتاب پیش من

بگشای زبان، قصد آن مه کن

ای خیل خیال دوست هر ساعت

[...]

کنون گر دوزخی خواهی نگه کن

همه آبش همه نانش سیه کن

کنار بحر کشتی بین و ره کن

نهنگان طبیعت را تبه کن

خراباتی شو و رُخها سیه کن

دمادم عشقبازی در کنه کن

شب تاریک در اینجا تو ره کن

در این درگاه عزم بارگه کن

از این ذرّات بیرون آی و ره کن

ز پردههان تو قصدبارگه کن

از این ذرّات بیرون آی و ره کن

ز دید روی خود در شه نگه کن

ای دل سررشتهٔ اَمَل کوته کن

خود را زبد و نیک جهان آگه کن

اول قدمی به صدق اندر ره نه

وانگاه حدیث رهروان کوته کن

مگو دگر کوته کن سکوت را همره کن

نظر به شاهنشه کن نظاره آن مه کن

به چندین، مشعل امشب کار ره کن

ره ظلمات فردا را نگه کن

دستت از حرص و شره کوته کن

در صف اهل قناعت ره کن

وادی بعد بر او کوته کن

به سراپرده قربش ره کن

معنی طلبی، بساط صورت ته کن

بگذار حزین فسانه، ساز ره کن

در مجلس حال، قال را ره نبود

دل می خواهی زبان خود کوته کن