بدیدم چو یک دل دو اندیشه کرد

ز هر دو برآورد ناگاه گرد

هوا بر سوک او جامه سیه کرد

سپهر از هر سوی جمع سپه کرد

چو نیک اندر رخ رامین نگه کرد

وفا و مهرِ ویرو را تبه کرد

چه بختست این که روزم را سیه کرد

چه روزست این که جانم را تبه کرد

سرو روان چو کوه به کردار ماه کرد

خط آمد وکنارهٔ ماهش سیاه کرد

آن خط مشک بوی که بر عارضش دمید

بر گل سپاه مورچه‌ گویی که راه کرد

چیره شدیم ما به‌ گنه بر به عشق از آنک

[...]

مرکب من که دادهٔ شه بود

جان فدای مراکب شه کرد

بنده را با پیادگان سپاه

درچنین جایگاه همره کرد

اندر آمد ز بی جوی از پای

[...]

اوحد دین چون ز حادثات زمانه

کار وزارت به مرگ خویش تبه کرد

با من مسکین خرد به زاری زاری

گفت هزاران هزار آوخ واه کرد

بر دل تو باز حادثه حشر آورد

[...]

ای شفیع صد هزار امت چو خاقانی به حشر

بنده مرتد بود و بر دست تو ایمان تازه کرد

گر زبان او جنابت داشت از هر جانبی

آن جنابت برگرفت اشکی که طوفان تازه کرد

چون زبان او به هفتاد آب خجلت شسته گشت

[...]

دگر کاین تهمتش بر طبع ره کرد

که خسرو چشم هرمز را تبه کرد

به گریه ساعتی شب را سیه کرد

بسی بگریست وانگه عزم ره کرد

بیک دم چون چنان نوری سیه کرد

بعُمری هم ترا داند تبه کرد

چو تیر غمزهٔ او زه بره کرد

دل عشّاق را آماج گه کرد

مگر یوسف در آئینه نگاه کرد

بسی تحسین آن روی چو مه کرد

همه مویم تا سپیدی جایگه کرد

جهان بر من سر پستان سیه کرد

ز بس کالقصه دزدیده نگه کرد

جهان بر نرگس ساحر سیه کرد

چو شه در چهرهٔ گلرخ نگه کرد

گل از کین هر دو ابرو پر گره کرد

چو آن دزد پلید از پس نگه کرد

سرش را زودحسنا گوی ره کرد

نظر بگشاد و در خسرو نگه کرد

ز دیده اشک خونین سر بره کرد

سیه زان شد که بی رویت نگه کرد

ازین تشویر روی خود سیه کرد

تو چه دانی تا ترا صورت که کرد

اندرین میدان خاکی از چه کرد